ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON THE JESUS AND MARY CHAIN

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON THE JESUS AND MARY CHAIN

Ultrasonica e-zine :: Xavier Valiño

ENTREVISTAS 1998


The Jesus and Mary Chain, inocencia y simplicidad

 

 

The Jesus and Mary Chain llegaron en 1984 y con la melodía distorsionada de Psychocandy amenazaron con cambiar la música para siempre. Su arrogancia y mordacidad no dejaba de llevar razón: su original combinación de melodías inolvidables con un abrasivo, a veces inaudible, ruido ha marcado muchos de los lanzamientos de los noventa: Nirvana, Radiohead, Nine Inch NailsY La lista es interminable. Pero allí donde la mayoría de sus iguales lo dejaron, optando ansiosamente por la vida -o la muerte- fácil, The Jesus and Mary Chain siguieron inexorablemente empeñados en su búsqueda del perfecto disco pop. Ahora, con una menor influencia y repercusión, regresan con Munki. Gran sonido, mentes sangrientas. Jim Reid lo presenta.

 

¿Por qué la vuelta a Creation Records, vuestro primer sello?

– Queríamos irnos de Warner desde hace tiempo. Con ellos todo lo que esperábamos era que nos dejasen solos para hacer lo que hacíamos, luego que editaran el disco y que lo promocionaran. Y creo que no les gustaba estar tan poco involucrados, ninguna función más que la puramente industrial. Creo que están más acostumbrados a trabajar con aquellas bandas que no tienen confianza en sí mismas, a las que pueden decir qué vestir y cómo sonar, y nosotros no somos así. Parecían tener miedo de nosotros, de verdad.

 

¿Os sentís libres de nuevo?

– Para ser honesto, siempre me ha gustado el modo de trabajar de Creation. Estar en Creation significa que puedes hacer lo que quieras, del modo que quieras, y eso es fundamental. Con cada disco estás diciendo: ‘Éste soy yo y ésta es mi personalidad’. Y si dejas que la gente te cambie o que pueda opinar sobre tus discos, empiezas a perder tu identidad. También me gusta de Creation eso de que vas allí y están poniendo discos mientras trabajan y hablan y te preguntan sobre ellos. De verdad les gusta la música, y eso es importante para nosotros.

 

Tengo entendido que durante la grabación ha habido más de un problema.

– Es divertido porque la idea de este disco era que lo hacíamos en tres semanas y luego lo publicábamos un mes después. Nos habíamos dado cuenta de que nunca habíamos hecho un disco que sonase como si hubiese una banda en ello y de que justo eso era lo queríamos hacer. Y entonces todo se volvió una pesadilla. Empezamos con algunas canciones para no volver a ellas hasta años después. Mi hermano William y yo casi acabamos asesinándonos durante el proceso. Lo que nos ocurre ahora es que no nos cortamos en absoluto, somos tan honestos el uno con el otro que la gente alucina.

 

¿Seguís buscando la simplicidad?

– Todavía hay mucho que hacer en la música pop, todavía quedan muchos caminos por pisar. Y el día en que no se nos ocurran más ideas sobre cómo hacerlo, eso será todo, se acabó, prueba superada. Aún recuerdo cómo me capturó por primera vez la idea de la canción pop de tres minutos, cómo algo tan inmediato puede durar tanto en el tiempo. Ya sabes: aún me encantan los singles de los Buzzcocks del 77, siempre estarán conmigo. Creo de verdad que la música pop permanecerá para siempre.

 

¿Y seguís pensando que el 99% de la música es basura?

– Siempre ha sido así. La gente me dice que odio la música porque me estoy quejando de ella todo el rato, pero la amo. Lo único es que me doy cuenta y acepto que la mayoría de la música es una auténtica basura, y eso es bueno, porque toda esa mierda hace que lo bueno suene mejor.

 

¿Y cómo lleváis lo de la integridad en el rock and roll?

– Hacerse importante por el hecho de serlo no significa nada para mí. Solía decir que queríamos ser importantes para poder llevar nuestra música a los estadios y cambiarla para siempre, enfrentar a todo el mundo a algo tan puro que todo sufriese una alteración después de 1987. Pero cuando descubrimos que estábamos rodeados por gente a la que ni siquiera le gustaba la música, nos deprimimos seriamente. Si sólo se trata de dinero o de fama, si te olvidas de la música, entonces no tiene sentido ni utilidad. Si eso es lo que te mueve, es que no tienes alma. Nuestra actitud sobre este tema es lo que nos convierte en la última banda de rock and roll.

 

¿Os sentís hoy más jóvenes que ayer o es la madurez la muerte del pop?

– Creo que mi hermano William siente que ha madurado un poco, pero yo me niego. Quiero agarrarme a esa inocencia y a esa humildad previa a la música. No quiero sentir nunca que soy un compositor genial ni actuar con pomposidad al respecto. Por ejemplo, me encanta Van Morrison, pero odio la manera en que se comporta, con esa actitud de ‘bésame el culo’, es triste y vergonzoso.

 

¿Hay una actitud distinta a la hora de presentar vuestro nuevo disco?

– Siento como si hubiésemos estado empujando una enorme piedra hasta lo alto del Everest, )sabes? Y ahora sólo quiero que la piedra caiga, quiero poder caminar hasta lo alto del jodido Everest, un cambio. Quiero ser como Nick Cave, que ha hecho lo que ha querido. Hace lo que quiere y tú, o lo aceptas como es o te olvidas. Y la gente lo acepta. Eso es lo que querría para nosotros.

Xavier Valiño

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON SKORNABOIS

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON SKORNABOIS

Ultrasonica e-zine :: Xavier Valiño

ENTREVISTAS 1998


Skornabois, a brosa do verdugo

 

 

De tódolos grupos que naceron nos últimos anos na provincia de Lugo, Skornabois, dende Vilanova de Lourenzá, son os máis combativos e os que teñen as ideas máis claras. Xa van dez anos dende que comenzaran facendo na súa Casa Vella aquelo que deron en chamar son da ferralla, ou romanticismo vergallán, en honor a Vergallán do Monte, un labrego que vivía nunha casa debaixo dunha ponte e personaxe co que Emilio, o cantante, ía gadaña-la herba. Este verán publicouse o seu primeiro disco de longa duración, de título homónimo. Fala Emilio López, a voz do grupo.

 

O grupo de Vilanova de Lourenzá leva xa dez anos funcionando como tal, aínda que ó principio era case que un xogo adolescente. "Empezamos coma todos, facendo punkarrada e o que podiamos, e así ata hoxe os catro. Estamos Xan Villamel –Torzón- á batería, Xermán Viluba -Villano- ás guitarras e Iván Laxe ó baixo, quen substituíu a Carlos Sea, e que foi o último en chegar ó grupo. Con el xa comenzamos a traballar con samplers".  

 

O responsable desta historia foi o guitarrista. "Xermán xuntábase na Casa Vella cun montón de pícaros, el cunha guitarra e eles cantando. Está claro que quen máis tirou por nós e quen nos animou a seguir foron Os Diplomáticos de Monte-Alto. Daquela gravabamos cintas na casa, con latas e todo eso. Xurxo Souto tivo bastante que ver con eso, é un auténtico axitador. As nosas primeiras gravacións chamáronse The Escornabois e Terra Fertel, e os da aldea conocíannos por Os das latas".

 

Daquela época son tamén os Fancíns -escrito así, xa que en galego o fanzine tamén se traduce, segundo explican eles mesmos nun dos seus números- "A brosa do verdugo". “Brosa, no norte da provincia de Lugo, é a palabra empregada para designa-lo machado. Nos dous números editados, feitos na súa meirande parte por tres dos catro integrantes actuais de Skornabois, e que se vendían a 40 pesos, había unha importante carga política e nacionalista, coa idea de axitar un pouco a vida cultural da zona”.

 

Ó igual que sucede co resto dos grupos galegos, a súa traxectoria discográfica tivo diferentes pasos: "Temos gravadas "A nova Fifi" no recompilatorio Unión Bravú, a canción “O verme homicida" no compacto editado co número 10 da revista  Bambán, a casete O verme homicida e, agora, o noso primeiro disco, Skornabois, ademais do tema "Planta-te" no disco colectivo Terra Terremota que acompañaba o número 3 da revista Bravú. Tamén temo-la nosa propia páxina en Internet, http://www.finisterrae.com/sons/skornabois”.

 

Xa hai un tempo que tiñan a posibilidade de gravar, pero tomárono con paciencia, unha virtude que non todos souberon empregar no momento xusto. “Cando gravaron bandas como Xenreira, Rastreros ou Túzaros tamén nos ofreceron gravar a nós, pero aínda non queríamos porque non tiñamos a suficiente experiencia. Editamos a maqueta e vendéronse máis de mil copias. Cando enfocamos a onde queríamos ir, foi cando decidimos acepta-la idea."

 

En tódalas súas gravacións vaise recollendo unha evolución constante que tivo varias bandas como espello. "Dende o principio, a evolución foi moi grande, seguindo a grupos como Negu Gorriak ou Public Enemy. No seu día, eu fundei a Brigada Negu Gorriak de Lourenzá, e eles son quen me abriron os ollos, a nivel de letras. Agora estamos moi flipados co hip-hop e con bandas como Massive Attack, Propellerheads ou Asian Dub Foundation. Estamos moi excitados coa idea de introducir samplers, e picamos ó batería dicíndolle que o vamos dedicar á promoción en lugar de tocar".

 

É de todos coñecida a súa relación co bravú, do que defenden unha idea aberta e que entenden como algo que serviu para darlles un empurrón a bastantes bandas: "Estivemos na primeira xuntanza bravú. Foi unha pena que a xente se fora espallando dende entón. O mellor de todo é que con isto un bo feixe de grupos que nin nos coñeciamos entre nós fixemos cousas en común. Tamén foi moi positivo que os intelectuais de turno tomaran cartas no asunto, como a revista Bravú".

 

Aínda non acaba aí. "Nos identificámonos totalmente con elo. Foi o mellor que pasou e moita xente que hoxe ten disco foi gracias a elo. De bo nacidos é ser agradecidos. Cando Xurxo Souto nos propuxo gravar hai catro anos, alá fumos san pensalo. Despois cada grupo foi adquirindo a súa propia personalidade. Pero está claro que foi unha historia solidaria e a que máis impactou na música de Galicia de sempre. E conseguiuse que a xente tomara interese. Hai outros que non están de acordo. Parece que o deporte nacional é a envexa."

 

Xa hai nestes dez anos un bo montón de anécdotas, aínda que eles lembran algo que lles sucedeu na Cidade Condal: "Ó pouco tempo de empezar como grupo, chamounos un colega para ir a Barcelona, a tocar no día de Galicia. Só tiñamos entón seis temas, e coincidiu coa guerra do fletán con Canadá, alá polo 94. Había un montón de galegos, tocamos o que puidemos, compartido escenario co ilustre Xei Noguerol, e a  audiencia seguía a nosa actuación entre choreiras de veciños da nosa aldea, emigrados á capital catalana, e continuos saúdos dos fillos destes."

Xavier Valiño

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON SIX BY SEVEN

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON SIX BY SEVEN

Ultrasonica e-zine :: Xavier Valiño

ENTREVISTAS 1998


Six By Seven, la nueva era

 

 

Se acabó el brit-pop, aunque no tenga acta de defunción oficial, y ya hay quien está bien situado como el mejor recambio. Six By Seven son una de esas buenas nuevas bandas.

 

Tengo entendido que lleváis seis años juntos.

– Sí, seis años, pero sólo dos o tres años como Six By Seven. Nos encontramos en la Universidad. No éramos una banda que venía del fracaso de otras. Cuando acabamos en la Universidad, decidimos continuar con el grupo. Hace como unos dos años sentimos que había algo especial que nos daba un objetivo, un sentido a lo que hacíamos, y que para nosotros significaba algo tocar y componer.

 

Grabáis para la compañía Beggar’s Banquet.

– Lo que sucedió es que la persona que se encargaba de fichar a las bandas nos llevaba siguiendo como unos ocho meses, viendo todos y cada uno de nuestros conciertos y, al final, acabó por ofrecernos un contrato.

 

¿Sentisteis pánico ante la reacción a vuestros primeros singles?

– No, al contrario: la reacción a nuestro primer single "European Me" fue la de sentir que por fin se hacía justicia. Era una canción tan poderosa que pensábamos que lo merecíamos. Cuando tuvimos la versión definitiva por primera vez en nuestras manos, pensamos que no podíamos esperar ni un minuto. Y con esa canción todo el mundo pudo conocernos y leer sobre nosotros.

 

¿Qué ecos del pasado se pueden reconocer en vuestra música?

– Supongo que podemos retrotraernos a grupos como Spacemen 3 o Mercury Rev, pero no hay una lista tan larga de grupos que podamos citar como influencia. De final de los 80, principios de los 90, pero también de los 60 como los Beatles. Nos gustan tanto como a Oasis, pero está claro que lo nuestro no es una copia al pie de la letra de lo que ellos hacían. Es como nuestra interpretación de esa historia. Nosotros solíamos tocar en grupos blues o country, pero está claro que esto es diferente.

 

¿Os sentís cercanos a bandas como Mogwai, Spiritualized, Stereolab o Radiohead?

– Sí, viajamos en el mismo barco que Mogwai, pero estructuramos nuestras canciones de forma diferente. Lo nuestro tiene más que ver con las letras, y tenemos saxo y órgano Hammond. Spiritualized son una gran influencia. Radiohead no tanto. Y en cuanto a Stereolab, nos gustan, pero la relación viene de grupos que nos gustan a ambos, como Can y otros grupos alemanes de los 70, sobre todo.

 

¿Pensáis que vuestras canciones están hechas para el directo?

– Por supuesto. La gente escucha el disco y, cuando viene a vernos, sienten que ése es el auténtico propósito de las canciones, porque suenan con potencia y se convierten en algo dinámico. Somos una banda de directo, de intérpretes. La gente suele estar enfrente de nosotros sorprendidos, con la boca abierta.

 

¿Habéis tocado en algún festival de verano este año?

– Hemos tocado en Glastonbury y tuvimos como tres veces la gente que suele venir a vernos. Tocamos la primera noche, la del viernes, y estuvo lloviendo todo el día y toda la noche. Parece ser que incluso fue peor este año, con lluvia mucho más intensa y temperaturas muy bajas. Fue alucinante tocar así, con toda esa gente delante.

 

¿Cómo son vuestras relaciones con la prensa británica?

– Son buenas. Cuando editamos "European Me" todos querían hablar con nosotros y, desde entonces, están escribiendo cosas positivas.

 

¿Creéis que tienen un gran poder para apoyar o hundir a una banda?

– No, no tienen ningún poder. No pueden vender discos. Lo único que tiene poder es la radio: si consigues estar en la radio o en la televisión, llegas a millones de personas; en caso contrario, estás en otros circuitos. Las revistas se dirigen a un público más selecto, pero también hay que tener en cuenta que han escrito cosas muy buenas de bandas que eran realmente malas.

 

¿Creéis que es más fácil estos días para los grupos que hacen música de baile?

– Sí, ya que puedes comprar un equipo de grabación por muy poco dinero y sólo necesitas una o dos personas; además, pones los discos en la calle por muy poco dinero, con lo que las compañías ganan más. También, su música se escucha en las discotecas, y puedes intentar hacer un cruce de músicas, como hacen Prodigy.

 

¿Habéis escrito ya nuevas canciones?

– Sí, hemos regrabado "For You" para editar como single y tres canciones nuevas, además de una versión de los Rolling Stones, "No Expectations", del álbum Beggar’s Banquet. No la reconocerás. Bueno, sí, sólo que se trata de una canción de los Rolling Stones hecha por Six By Seven. Las canciones del álbum tienen ya tres años. Estamos cansados de escucharlas en disco, pero no de tocarlas en directo. Las nuevas canciones no sabemos muy bien cómo serán; aún no nos lo hemos planeado, suenan un poco más fuertes.

 

¿Tenéis suerte por tener un contrato ahora que muchas compañías despiden a sus grupos?

– Sí. No sé si los medios ayudan a esto. Unas semanas apoyan a unos grupos, otras los tiran… También se quejan a veces de que la música está acabada o se inventan un nuevo estilo. Sólo se trata de vender revistas. ¡Si hasta han puesto a las malditas Spice Girls en las portadas! Tal vez deberían de empezar por intentar algo más ellos mismos. No saben lo que sucede desde que el brit-pop está en horas bajas. Bandas como nosotros o Mogwai, que deberíamos ser ahora lo más importante, no tenemos tampoco sitio porque no sonamos en las radios y así no venden. No sé lo que sucede, todo es muy difícil.

Xavier Valiño

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON SINIESTRO TOTAL

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON SINIESTRO TOTAL

Ultrasonica e-zine :: Xavier Valiño

ENTREVISTAS 1998


Siniestro Total, a la hora del vermú

 

 

Julián Hernández lo explica. Seguir haciendo discos como Sesión vermú es una diversión, para ellos y para quien los siga. "Lo que queremos sobre todo es seguir disfrutando y no ponernos límites, ni en la música ni en las letras. O sea, eclecticismo total. Y Sesión vermú es un homenaje a las orquestas de pueblo y ese aperitivo alcohólico-musical de antes de comer, que para ellos es toda una putada: después de estar tocando toda la noche hasta las tantas, tienen otra actuación a primera hora de la tarde. De todas formas, la alusión no se entiende muy bien fuera de Galicia, porque no existe esa tradición, e incluso en algunas ciudades gallegas no saben bien qué es la sesión vermú".

 

¿Qué pasó con Cultura popular? ¿Se representó en más sitios?

– La verdad es que no, ni tampoco estaba pensado tampoco para más. El proyecto nació y se puede decir que terminó en Santiago, y no pasó de ahí, ya que era un montaje costoso. A veces recuperamos alguna de sus canciones, como hicimos no hace mucho en un bar de Oviedo.

 

¿Qué ha tomado Siniestro Total para tener un año tan productivo?

– Mucho ácido lisérgico. No, fuera bromas, es un poco una casualidad que se haya editado todo este año, pero no es que haya existido una mayor creatividad. Por ejemplo, lo de Cultura popular estuvo preparándose durante dos años y el disco en directo editado en Latinoamérica son canciones nuestras de siempre, y surgió un poco para darnos a conocer allí.

 

¿Entienden la profundidad de las letras en Sudamérica?

– Las palabras cambian mucho de un lugar a otro y lo que en un sitio se entiende, en otro no se entiende o tiene un siginificado distinto. Su forma de acercarse a las letras es mucho más estudiantil, de curiosidad, están menos maleados. Con los topónimos, aunque se imaginaban que se referían a lugares, no dejaban de preguntar e interesarse por lo que eran.

 

¿Qué países tomasteis al asalto?

– Estuvimos en Argentina, tal vez el lugar con más tradición y mayor número de grupos rock. También en Perú, que tienen un humor muy especial. En México, donde el humor es mucho más sarcástico. En Chile, un país muy tranquilo porque en cada esquina hay dos policías. Algunos de estos países viven bajo dictaduras encubiertas. Y por último en los USA, en Miami y Nueva York, donde hay mayor comunidad hispana".

 

¿Cómo circula allí el disco en directo Así empiezan las peleas?

– Las tiradas son cortas, para irnos introduciendo. Pero hay mucha receptividad e interés por el rock en castellano. En algunos lugares circulan las casetes piratas, y en la ciudad de México hay un mercadillo en el que te puedes encontrar de todo, incluso los grupos más impensables como Desechables.

 

¿Y para cuándo un Siniestro latino?

– Lo nuestro es más nórdico. Lo del rock latino está bien en algunos grupos que tienen un acercamiento muy sincero, como Los Fabulosos Cadillacs, que son muy buenos, pero hay otros más falsos.

 

¿Qué queríais decir de nuevo con Sesión Vermú?

– Sobre todo seguir disfrutando y no ponernos límites, ni en la música ni en las letras. O sea, eclecticismo total. Y también un homenaje a las orquestas de pueblo y ese aperitivo alcohólico-musical de antes de comer, que para ellos es toda una putada: después de estar tocando toda la noche hasta las tantas, tienen otra actuación a primera hora de la tarde. De todas formas, la alusión no se entiende muy bien fuera de Galicia, porque no existe esa tradición, e incluso en algunas ciudades gallegas no saben  qué es la sesión vermú".

 

¿Es "Chusma" el "Acción mutante" del rock contra la gente guapa?

– Pues no eres el primero que nos lo comenta. Nosotros no lo tuvimos en cuenta, pero hay una frase en la canción que habla de darse pena, de darse asco, y en la novela de Álex de la Iglesia de la que parte la película hay una palabra que es ‘penasco’, o sea que algo debe de haber en esa casualidad.

 

¿Cómo conseguisteis la colaboración de Robin y Batman para interpretar vuestras canciones?

– Nosotros queríamos a Pedro J. y a Exuperancia para comentarlas, pero ya ves… Nos pareció mejor llamar a Gothan City y pedirles a Robin y a Batman que nos ayudaran a comentar las canciones, y la verdad es que no lo hacen del todo mal. ¡Quién lo iba a decir!

 

¿Es "¿Quién vengo siendo" la versión actualizada de "¿Quiénes somos, de dónde venimos, a dónde vamos?"?

– Uf, ahí entramos en cuestiones de filosofía trascendente y no sé yo… En aquélla había toda esa serie de preguntas que todos se hacen y en ésta es algo más de introspección, más concretamente de crisis de personalidad.

 

Javier Krahe con los Teleñecos. ¿Cuál puede ser la próxima pareja en manos de Siniestro?

– Supongo que Pedro J. con Exuperancia. Lo que se trata es de hacer canciones distintas, aunque imagino que el intentarlo no es conseguirlo y que siempre acabamos mezclando a los Kinks con el blues que tanto nos gusta.

 

¿Entenderá la monarquía vuestras canciones?

– Personalmente creo que la monarquía no entiende absolutamente nada. De todas formas la canción "Joder Cristina" es bastante amable, me parece a mí.

 

¿Y si Aznar os escuchara realmente en privado, sería el final de Siniestro?

– Eso fue en el momento en que Aznar iba a ser nombrado Presidente del PP. Supongo que lo que paso es que quiso quedar de moderno y le preguntó a sus asesores o estos le aconsejaron que citara a algún grupo de entonces y le soplaron los nombres de Mecano y Siniestro Total y los dejó caer cuando seguramente no sabe ni quienes somos.

 

¿Influyen en los viejos Siniestro los nuevos grupos gallegos?

– Todos tienen su lugar y puede que sí, que el tema "Así a todo aínda menos mal" parezca una de las más cañeras. Pero no es necesario recordar que estamos ahí. Y esta canción en concreto habla de fútbol.

 

¿Cuántos grupos quedan aún por piratear en el mundo de Siniestro?

Unos cuantos, aunque volvemos a lo de antes: por mucho que queramos abarcar, siempre acabamos en lo de siempre. Aunque para dar algunas pistas ya contamos con las explicaciones de Robin, más o menos acertadas según las canciones y las indicaciones que da.

 

¿En qué estilo os creéis especialmente incapaces de hacer nada?

– Está claro que con el jazz no podemos, aunque hicimos un pequeño intento en Policlínico miserable, nuestro disco anterior. Que éste haya salido más ecléctico no quiere decir que nos sintamos capacitados para todo.

 

¿Qué satisfacciones esperan Siniestro de la música?

– Sobre todo, el divertirnos nosotros mismos al ensayar y tocar y que haya una respuesta de la gente, una receptividad que se transmita de vuelta al grupo. Y por ahí va nuestro próximo disco, una idea que tenemos desde hace mucho tiempo, que es recuperar clásicos del blues. Aunque al final será un disco mixto: mitad de canciones de blues y mitad canciones nuestras.

Xavier Valiño

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON REM

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON REM

Ultrasonica e-zine :: Xavier Valiño

ENTREVISTAS 1998


REM, fábulas de la reconstrucción

 

 

Bill Berry se ha ido y REM no ha cambiado. Aparentemente, porque con Up han arriesgado más de lo habitual y han salido triunfantes. Michael Stipe, de reciente visita a Madrid, cuenta las razones.    

 

¿Cómo pensabais que iba a ser Up después de que Bill Berry dejara el grupo?

– No creo que ninguno de nosotros pensara que iba a ser tan diferente, ni cuánto cambiaría la dinámica del grupo sin uno de nosotros, especialmente Bill. Más o menos en tres segundos supimos que íbamos a grabar otra vez y creo que ése fue el hecho que nos llevó preguntarnos si queríamos continuar. No quisimos pretender que nada había cambiado. Todo era muy distinto. Y todavía estamos explorando eso.

 

Habéis hecho un montón de discos y todavía parece que embarcarse en uno nuevo es algo muy duro.

– Siempre es duro. Es un desafío. Éste ha sido el más difícil, y no sólo por la marcha de Bill. Teníamos la doble maldición de que Bill había dejado el grupo por sorpresa y de que teníamos que hacer un disco después de New Adventures In Hi-Fi, que los tres pensamos que es el mejor disco que hemos hecho. Y, para colmo, nos propusimos grabar un disco verdaderamente experimental para lo que es REM, algo que fuera radicalmente diferente. 

 

Está claro que el método de trabajo tuvo que ser distinto.

– Cuando nos juntamos en marzo del 97, los tres estábamos preocupados por las mismas cosas, sobre cómo queríamos distanciarnos de lo que habíamos hecho antes y cuáles serían los formas de hacerlo. Creo que no pensamos que llegase a ser tan distinto como ha salido. Nos pusimos a ello con la misma dinámica del grupo y el mismo sentimiento, y ocho meses más tarde éramos un grupo de tres, sin batería. Todo eso nos condujo a buscar algo, nos conmocionó y nos llevó a este estado mental de espiral tumultuosa, caótica, a esta atmósfera, a este ambiente o lo que quiera que sea.

 

Supongo que de lo que hablasteis era de cómo hacerlo si seguíais adelante. 

– Sí. El material ya estaba escrito, así que supongo que estábamos más preocupados con lo que teníamos a mano que con la idea más general. Eso era, todavía, demasiado espantoso como para pensar en ello. Así que, sin Bill, todo era muy experimental a todos los niveles: en el de la amistad, en el de la banda, en el de la composición… Todo había desaparecido y todo era nuevo. Y no exagero. Era como si te dejaran caer en Swazilandia y no tuvieras ni la más mínima idea del idioma, de cómo comprar un paquete de tabaco o de cómo pedir una taza de café. Era realmente difícil.

 

¿Por qué reconocéis continuamente que fue tan difícil?

– Nada podía ser como antes y creo que ninguno de nosotros estaba preparado para ello. Y un proyecto como éste era muy importante, con mucha presión para hacer algo tan bueno o mejor que New Adventures In Hi-Fi. Aquel disco había sido perfecto, temática, lírica y melódicamente; cada canción y la totalidad, el diseño, todo fue una realización asombrosa. De todas formas, en éste Pat McCarthy, el productor, estuvo fantástico. Cuando llegábamos a un callejón sin salida, volvía a empezar de nuevo y hacía que todo continuase.

 

Pero habría alguna indicación de por dónde tirar con Up.

– Ya era un reto bastante grande por sí solo, más aún con un nuevo montón de… Iba a decir reglas, pero no hubo reglas. Era más como ‘hora somos libres para hacer cualquier cosa’. Lo que no queríamos era traer a un Bill Berry de repuesto y pretender que nada había cambiado. Todo había cambiado un montón. Bill, en su ausencia, ha estado muy presente en Up.

 

No es muy normal que un grupo así haga un disco tan diferente.

– Depende de lo que quieras decir. Si que hay grupos que hacen cosas creativas, contra la moda, pero no hay muchos que las hagan y que sean tan populares como REM. Aunque tampoco creo que pensemos en ello o en nuestra influencia. Cuando compones una canción, se trata de que consiga nadar o se ahogue. No importa el nivel en el que estés. Será una gran canción o una mala canción, seas el grupo más grande del mundo o alguien en un sello independiente del Sur de California. No importa. Lo que importa es el trabajo y eso es en lo que estamos centrados.

 

Creo que en "Walk Unafraid" Patti Smith tuvo bastante que ver.

– Patti Smith es una gran amiga mía. Hace lo mismo que yo. Conoce lo que es empezar un disco y no estar seguro de adónde va a ir. Me dio una serie de consejos en los primeros momentos de este disco y me dijo que no debía sentir miedo. Tomé sus palabras y las convertí en una canción. Traté de escribir la canción con la misma intención que compuse "Losing My Religion" y "Everybody Hurts", con una idea de universalidad, de modo que cualquiera pueda tomarla como algo suyo, aplicarla a su propia situación y a su propia vida.

 

¿Cómo conseguís que el negocio de la música no se meta por el medio?

– Lo que importa es priorizar, y eso es algo en lo que siempre hemos sido muy buenos. Creo que siempre hemos sabido reconocer que si no hay un trabajo que defender, entonces no vale la pena. Y el trabajo no tiene que ser bueno, sino grande. Tiene que ser el mejor que podamos ofrecer. No quiere decir que siempre lo hayamos conseguido, porque no lo hemos hecho. Pero no puedes permitir que el negocio se entremeta. Te echa a perder.

 

¿Cuáles son los temas principales de Up?

– Mi intención era que pareciera muy real, que tuviera un sentimiento similar al de Murmur, que le gustase a la gente a la que le gustó aquel disco. Pero allí no había sentido; muchas de las canciones eran tonterías que no tenían palabras, pero había un sentimiento que era mucho más poderoso que todo eso.

 

¿Pero hay algo que querías hacer llegar a quien te escuche?

– Hay muchas canciones que han tenido mucha influencia en mí durante 20 años y no puedo ni saber de qué van. De lo que te puedo hablar es de lo que siento cuando las escucho, de lo que sentí cuando las escuché por primera vez, lo que significan para mí ahora. Gang Of Four y Stereolab, ¿de qué hablan? Pero son grandes grupos, y no lo cuestionas. O Young Marble Giants o Patti Smith o el disco entero de Television, Marquee Moon. ¿Tienes idea de qué hablan? Y no importa, porque lo que realmente importa es que son jodidamente reales. No hay ninguna duda en tu cabeza de que lo que comunican viene de algo real. Eso es lo que quería con este disco. Que no hubiera ningún indicio de que me distanciaba a través de la ironía o del cinismo o dejando caer temas como la autocompasión. Todos hemos pasado por eso y ya nos queda lejos en 1998, a todos los que formamos la comunidad musical. Y quería que eso se reflejara en este disco.

 

¿No va a sentir la gente que hay una ventana abierta por la que se puede ver muy dentro de vosotros?

– No tanto. Siento que he dejado bastante claro el edicto -si ésa es la palabra correcta- de que si confundes al cantante con la canción, entonces te estás quedando en lo más simple. Y los verdaderos fans de REM lo saben reconocer. Cuando digo que estas canciones no son autobiográficas… Hay líneas concretas o momentos determinados a lo largo del disco que hablan de cosas reales y personales. Pero ni mucho menos son autobiográficas. Son cosas en las que pienso. Había ciertos temas que quería desarrollar.

 

¿Qué es lo que más os sorprende ahora en relación con vuestros primeros discos?

– Que hayamos sido capaces de seguir hasta aquí. Para mí, eso es lo más sorprendente. Continuar y ser siendo vitales, y yo entiendo que seguimos siendo vitales. Creo que seguimos haciendo cosas grandes e importantes. Por lo menos para mí y para un escogido número de personas, pero es más que suficiente.

1 1.015 1.016 1.017 1.018 1.019 1.402