CAMPUS GALICIA ENTREVISTA CON MS. DYNAMITE

ENTREVISTAS 2003

Ms. Dynamite: un poco más profundo, por favor

Ya se ha dicho y se volverá a repetir otra vez: ¡Ms. Dynamite ha explotado! Cuando “Booo!” catapultó a Ms. Dynamite a lo más alto el pasado mayo, entrando en las listas, después de un año entero de programación continua en el circuito underground, marcó el comienzo de un año extraordinario para ella. “Boo!” mostraba un sonido digital y barroco de two-step alrededor de lo que yo había vivido”, señala Niomi McLeanDaley, su verdadero nombre.

Los últimos doce meses han visto a Niomi telonear a Eminem en sus fechas de Londres y actuar justo antes que Destiny´s Child en el festival T In The Park. También ha presentado, sin tener experiencia previa, el programa de música negra Flava, asumiendo con aplomo natural su nuevo papel de estrella versátil y glamorosa. O sea, nada mal para una chica que comenzó hablando frente a la gente en fiestas cuando sólo tenía 17 años. “Nunca me tomé nada en serio, era todo como una broma con mis amigos MC´s de estaciones de radio piratas”, comenta.

Por supuesto, se espera mucho más hoy en día que sólo cantar de las jóvenes fotogénicas divas del pop, pero no hay nada artificial en Ms. Dynamite. Nació hace 21 años, siendo la mayor de 11 hermanos, y fue educada en el norte de Londres por su madre, una profesora de primaria, cuya pasión por el reggae y el soul marcaron profundamente a Niomi. “Siempre escuchaba mucho reggae, música de raíces y hip-hop”, dice. “Obviamente este tipo de música tiene muchos artistas con mucho que decir y creo que me ha influenciado. Creo que he tenido suerte en mi vida por tener mucha inteligencia y gente encantadora a mi alrededor, que se tomarían cinco minutos para enseñarme cosas sobre mí misma sin sermonearme, simplemente enseñándome con naturalidad”.

Descrita por sus profesores como locuaz en el colegio, pasó a ser lectora de antropología social en la universidad de Sussex para concentrarse en música. Y de ahí, el salto a “Booo!”, un tema que fue licenciado por Social Circles, compañía del DJ de garage Jason Kaye, a London Records. Ms. Dynamite, atractiva, inteligente, estilosa, divertida, guapa y ferozmente obstinada, sabe que tiene más que ofrecer a sus fans que su buena música.

“No estoy aquí para ser la típica joven que quiere subir al escenario y hablar. Estoy aquí con algo que creo es importante que se diga”, declara. “Creo que crecer como una joven negra en este mundo, donde tantas cosas malas pasan, es suficiente para querer dar mi perspectiva de la vida. Supongo que intento llevar positivismo a la gente, y que puedo incluso ver la luz en las cosas negativas mientras hago a la gente pensar. Eso es todo lo que trato de hacer, provocar pensamiento, y si eso significa que tengo que subir a un edificio para gritar y poder hacerlo, entonces lo haré. Sólo quiero que la gente piense más”.

“Por muchas de las cosas de las que hablo deben pensar que estoy sermoneando, porque hablo de violencia entre negros, drogas, etc. Y no estoy diciendo que sólo pase a negros en clubes de negros o en los clubes de la escena underground, porque pasa en todos lados”, dice Dynamite. “Yo personalmente, como artista, he vivido sin dinero, pasado por la violencia y muchas cosas más. No es algo que haya elegido para promocionarme; son cosas por las que he pasado”.

El año pasado Ms. Dynamite concentró sus energías en A Little Deeper, sin duda alguna uno de los mejores discos de debut del 2002 o de cualquier otro año. Grabado en Miami, Nueva York y Jamaica por productores como Salaam Remi (Nas, Fugues), Punch y el veterano dúo de reggae Tony y Dave Kelly, el disco es un álbum ambicioso y completo que fácilmente justifica la euforia con que fue acogido por todos los medios especializados, llevándose poco después el prestigioso premio Mercury.

A Little Deeper es, también, crudo y lo suficientemente inventivo para satisfacer a los seguidores de la escena underground de Ms. Dynamite. Canciones como el primer single “It Takes More”, “Now You Want My Love” y “Dy-na-mi-tee” son las típicas canciones que la radio acoge bien, capaces de seducir tanto a gente con alma como a aquellos con visión para comprender todo su potencial.

Para quien, alguna vez, ha comparado su forma de cantar a la de “un gato lanzado por al ventana de un edificio”, Dynamite posee una voz realmente preciosa, dulce y versátil, que contrasta enormemente con su intimidante forma de hablar a lo MC. “Sí, el disco tiene elementos de dance, reggae y soul sintético y letras rompedoras”, asegura, como puede ser “Dime cuantos africanos mueren por los panes en tu rolex”, de “It Takes More”.

Está claro que, en un tiempo en que la música negra se caracteriza por posturas machistas y un molesto materialismo, A Little Deeper es un álbum muy distinto. “Creo que no tengo nada de que avergonzarme”, dice Niomi. “Soy yo misma y eso es todo. Si digo algo que no le gusta a alguien, no puedo hacer nada. No trato de ofender a nadie, pero si lo hago, entonces ése es su problema. Soy una persona que odia ser la causante de cualquier alboroto”, añade. Teniendo en cuenta la cantidad de atención que Ms. Dynamite va a recibir con A Little Deeper, no está en una situación precisamente fácil.

Xavier Valiño

CAMPUS GALICIA ENTREVISTA CON MOLOKO

ENTREVISTAS 2003

Moloko, sentimiento de baile

Statues, el cuarto disco de estudio de Moloko, es un disco de ambición musical épica. S empezó a grabar a finales de 2000 en Sheffield y se completó en el estudio del grupo en Londres. Sigue a su disco del 2000 Things To Make And Do, que contenía los éxitos “The Time Is Now”, “Pure Pleasure Seeker”, “Indigo” y la remezcla de Boris Dlugosch de “Sing It Back”, y al recopilatorio de remezclas del 2001 All Back To The Mine. Moviéndose entre la música disco y el house latino, pasando por el soul más agrio, Statutes reclama el linaje del pop de Sheffield del que ya forman parte Pulp, Warp Records, ABC, The Human League y Cabaret Voltaire.

“Parece apropiado que el comienzo de Moloko, hace ya casi una década, estuviera marcado por una pregunta picante,” comenta la cantante dublinés Roisin Murphy. Sus heroínas de juventud eran Kim Deal y Kim Gordon, así que cuando sus padres le dijeron que tenía una voz preciosa que se parecía a la de Elaine Paige, quedó un poco turbada. Mark Brydon ya era un veterano de la escena de Sheffield y de los legendarios estudios Fon, para los que hizo los diseños arquitectónicos, y ya había producido el tema de pop-house temprano de Krush, “House Arrest”, entre otros proyectos. “Nos conocimos en una fiesta en Sheffield y, por razones obvias, le dimos el nombre de Do You Like My Tight Sweater? (¿Te gusta mi jersey ajustado?) a nuestro primer disco”.

Se grabó en 1994 y se lanzó en 1995, siendo destacado como un disco futurista y fuera de su tiempo, una mezcla de funk acelerado, sensualidad alienígena y humor malévolo. “Éramos una chica, un chico y un ordenador, y saltamos a la escena trip-hop de la época, aunque ésa era la manera de hacer música entonces,” comenta Mark.

Aunque su segundo disco, I Am Not A Doctor (1998), fue un trabajo considerablemente más oscuro, uno podía encontrar la canción “Sing It Back” enterrada en sus mareas. “Siempre supimos que era una gran canción de pop pero, siendo naturalmente perversa, decidimos hacerla desde un ángulo distinto. Que una remezcla sublime la convirtiese en el exitazo de Ibiza y luego un éxito internacional era lo apropiado”. El single vendió más de 500.000 copias y fue incluido en más de 100 recopilatorios en todo el mundo.

“Things To Make And Do (2000) tenía un carácter más cálido y orgánico, producto de la integración de nuestras experiencias en directo a nuestro sonido de estudio,” comenta Mark. Sus apariciones en festivales de ese año, incluyendo su triunfal concierto en el de Glastonbury, ayudaron a que el disco fuera un éxito relativo en el Reino Unido.

Lo primero, pero menos importante, que hay que saber sobre Statues es que este es el primer trabajo que Mark y Roisin han hecho sin ser pareja sentimental. Lo que es importante es que decidieron seguir con su colaboración creativa y que Statues es un disco enfocado al directo. Mark lo aclara: “En cierto modo, todo el proceso de su creación fue el final de un capítulo de nuestra relación y el comienzo de otro. Es un triunfo poder seguir adelante después de eso.”

Roisin también tiene su punto de vista: “Siempre que grabas un disco pasas por momentos en los que no sabes si vas a terminarlo algún día o si va a ser bueno; yo he pasado por eso con todos los discos que he hecho con Mark. Te embarcas en un proyecto épico y estás destinado a tener una crisis de confianza.”

Statues es el primer disco de Moloko que se constituye simplemente de diez canciones; sus predecesores eran criaturas basadas en ideas esparcidas en intermedios y apuntes mínimos. Statues también representa un cambio en su forma de trabajo. “Hasta ahora,” confirma Mark, “hacíamos un disco sin un plan sobre cómo moldearlo. Pero ahora teníamos la mentalidad de hacer algo conciso.” Roisin añade: “Estas diez canciones contienen mis letras más emocionales, a años luz del estilizado escondite con el que jugaba en nuestro primer disco. Es parte de madurar y aceptarte a ti mismo; el último disco estaba acercándose a eso. Yo tenía 19 cuando grabé nuestro primer trabajo y sabía que estaba pretendiendo cosas, pero si no intentaba hacerlo, seguiría haciéndolo. Ahora me conozco mejor.”

Statues hace lo que el mejor disco y el mejor pop hacen: combina emociones extremas con música enervante para crear algo trascendente y de celebración. “En muchas maneras es “Forever More” la canción que demuestra lo mejor del disco: un testamento puro de la música de baile que seguro que sólo en su proceso de composición ya constituye un logro”.

Por su parte, el primer single, “Familiar Feelings”, comienza con acústicas frágiles y sección de cuerda, va creciendo con una línea de bajo irresistible y llega a su clímax con toques de orquesta. “La experiencia y pasión de Mark por la orquestación viene del funk, del disco y de Norman Whitfield,” explica Roisin. “Queríamos un disco de mezcla y de baile con muchas orquestaciones.”

Mark trabajó con su habitual colaborador Eddie Stevens, que co-escribió y orquestó espectaculares partes para cuerdas y vientos. Fueron tan ambiciosos que “Over & Over” y “The Only Ones” fueron grabados en los estudios Air porque no pudieron meter a todo el mundo en su estudio de Londres. “No hubo ningún compromiso con “Over & Over” recuerda Mark. “Todos pensamos que había que dejarla convertirse en lo que es ahora. Estar en el estudio dos semanas con tantas cuerdas tocando para ti fue como estar en el mejor concierto de nuestras vidas. Roisin, Eddie y yo nos sentábamos y empezábamos a soltar risitas, como diciendo: “Vaya, ¿en serio hemos hecho eso nosotros?”

Xavier Valiño

CAMPUS GALICIA ENTREVISTA CON MERCEDES PEON

ENTREVISTAS 2003

Mercedes Peón: “A desaparición da tradición da grima”

De entrevista en entrevista Mercedes Peón vai desentrañando os contidos de Ajrú, o seu segundo disco. A promoción é intensa, pero ela non perde o bo humor.

“Ajrú é un traballo libre e sincero, cheo de sentimentos propios e penso tamén que atemporal”. Así presenta Mercedes Peón o seu segundo disco, chamado igual que un proxecto de banda que tivo hai uns anos e que, finalmente, non saíu adiante. “A ideóloga do grupo era eu pero tiña que ser unha iniciativa compartida. Finalmente resultou inviable porque cada un tiña as súas inquedanzas. Nese momento foi cando decidín que plasmaría todas as ideas que tiña pola miña conta, como solista.”

Aí nacía o personaxe público de Mercedes Peón, que popularizaría o programa da Televisión de Galicia Luar. Un pouco máis tarde editaría un disco que revolucionaría o mundo da música folk non só en Galicia, senón en toda Europa. Titulouno Isué.

Agora recupera o nome daquela banda que nunca veu a luz para o seu segundo traballo. “É que ten moita forza. Sempre me gustou moito e, se non o empreguei para o primeiro disco, foi porque me parecía que Isué identificaba mellor o que había naquel traballo. Ajrú ademais de aturuxo pode ser calquera tipo de berro e iso ten moito que ver coa estética deste novo traballo.”

Mercedes Peón di que ao pasar os 30, as persoas viven dun xeito distinto. “É como se foses máis consciente da morte. Non é que sexas vella nin nada diso. Eu considérome nova con 36 anos, teño moita enerxía, fago deporte… todo isto. O que pasa é que es máis consciente do teu propio ser, do finito que es. É por iso que gañas en espiritualidade,” explica.

E todo isto é fácil de atopar nos seus traballos. De igual maneira non custa nada recoñecer o forte compromiso da artista coa terra. “A música tradicional, esa que se transmite de pais a fillos, oral e visualmente, está en grave perigo de extinción,” conta.

“O rural está desaparecendo e iso conleva que a transmisión oral da lingua e das tradicións desapareza con el. Acábanse os roles e con eles todas as manifestacións artísticas tradicionais que ían asociados a eses roles. A cousa está moi fastidiada,” di.

“E todo isto agrávase ante a pasividade do Estado que deixa que aconteza ou cando emprende iniciativas para frealo non resultan efectivas. Dá grima,” engade.

Neste sentido, a artista é moi clara cando di que o que ela fai cando se sube ao escenario non ten que ver con isto. “Os que nos subimos a un escenario para cantar cousas, non estamos facendo nada pola tradición en absoluto. Cobramos por isto. No meu caso o que fago é lucrarme dunha tradición ancestral tremenda que me fai ser única no mundo e por iso teño proxección internacional.”

Pese á desaparición dos roles e do mundo rural en Galicia, Peón defende a morte o traballo de recollida. “Dicir que xa non ten sentido a recollida é dunha ignorancia moi grande. É como capar os coñecementos. Hai que ir á fonte directamente. É o de verdade, a orixe. É máis, o que había que facer en Galicia é impregnar a universidade coas recollidas de campo.”

Houbo un crítico que dixo por Isué que Mercedes Peón facía folk do século XXI. ¿E agora con Ajrú? “O problema de todo isto son as etiquetas. Eu creo que a miña música pode ser moitas cousas. Eu quedaríame co que dicía ao principio: son cancións sinceras e libres.”

Belén López

CAMPUS GALICIA ENTREVISTA CON MEDUSA

ENTREVISTAS 2003

Medusa, amanece

Vigo. Verano del año 2000. Dos amigos componen una canción, “Que estalle una bomba”. Deciden formar una banda. Se llaman Starluxe. El productor Javier Abreu se fija en ellos, se involucra en sus proyectos y los pone en contacto con Dro. Starluxe se convierte en Medusa que, nada más nacer, se enfrenta a una gran prueba de fuego: telonear a Oasis en su concierto de Vigo.

Este año lo empiezan lanzando un EP con cinco canciones. La primera: “Que estalle una bomba”. “Al principio éramos Eladio (Santos) y yo (Javier Lado) en Brandell Mosca. En ese grupo, en el que se componía en inglés, escribimos las primeras canciones y nos dimos cuenta de que teníamos bastante que decir en castellano”.

Y en un estilo muy diferente al que seguía Brandell Mosca. “Sí, es cierto. Predomina esa idea en la música de que si un grupo canta en inglés y decide pasarse al español simplemente tiene que traducir las letras. Y no. De hecho, para mí, pasar a cantar en español es como volver a empezar. Incluso iría más lejos… En algunos casos un idioma marca un género porque no se pueden cantar tangos en inglés y flamenco en alemán”, dice Santos.

“Por eso, de repente, lo que hacíamos era completamente diferente. No sólo estábamos ante una letra en español. A todo el mundo que quiera cambiarse de idioma yo les diría que se olviden de todo lo que han hecho antes y empiecen de cero”.

Medusa cuenta con un padrino mítico, el productor vigués Javier Abreu. “No sólo nos produce. Fue el que recogió un poco la idea del grupo cuando estábamos a punto de tirar la toalla. Nos pusimos en sus manos y todo empezó a funcionar”.

Y ahora buscan el triunfo lejos de las academias televisivas. “Esos chicos tienen su camino y nosotros el nuestro y no se cruzan en ningún momento. En realidad, compiten entre ellos. No nos estorban. Lo que sí apreciamos en este caso es que se ha invertido el proceso. En vez de ser la fama el último paso, aquí es el primero. Después es cuando llegará, si llega, la creación”.

¿Habrá gira de Medusa? “Queremos ir paso a paso, poco a poco. Primero formamos un grupo sólido. Ahora el EP está en las tiendas. Después saldrá un LP. Y luego… gira. Pero cuando empecemos los directos queremos sonarle a la gente. No salir de la nada”.

Repasemos las canciones de un disco “dedicado al azul del mar, hoy teñido de luto”. “Que estalle una bomba”: “Es la primera canción que hicimos. Por eso nos interesaba que fuese la primera del EP. En realidad, fue una canción que se hizo en otro grupo. Fue la excusa para crear una banda nueva, el punto de partida de Medusa. En ese momento decidimos eso, “vamos a hacer canciones como ésta”. La letra también refleja una ruptura con todo lo anterior… y pone de manifiesto nuestras ganas de que pasara algo”.

“Nena”: “A nosotros nos gusta dedicarle esta canción a un hombre. De hecho, en los conciertos solíamos dedicársela a un ministro refiriéndonos a su presunta homosexualidad, ya sabes, eso de “no te cansas de esperar el tren que nunca va a pasar”. Todo lo que es la palabra nos suena un poco antigua, un poco machista. Nena. Es muy aplicable a muchos hombres. Casi todos somos muy nenas. La mayoría”.

“Ponte ciega”: “Es una canción muy antigua. Se compuso antes incluso de que existiese Brandell Mosca. La hemos grabado mil veces en casa. En principio no teníamos mucha intención de meterla en el disco pero… como nos la sabíamos y eso (risas). No, en serio, creemos que es de las que mejor han quedado. Es muy violenta en el sentido de que es dura de oír. Puede chocarle a la gente, pero eso entra dentro de la filosofía del grupo. Queremos chocar, que la canción te provoque cosas, que te haga sentir, que te conmueva”.

“Déjanos en paz”: “También es de las primeras canciones que compusimos. Es muy clara. Se trata de una reacción ante todo lo políticamente correcto. Al principio, en el círculo de amigos, cuando montamos el grupo, nos querían decir cómo teníamos que hacer las cosas. Incluso, muchos de los que ahora son fans, nos decían que el grupo era un paso en falso. Les contestamos eso: déjame buscar en todas las direcciones antes de cortarme el rollo, si ya alcanzaste lo insuperable y estás cansado déjanos en paz”.

“No amanece”: “Es de Nillo. Es la canción diferente, la más atmosférica. Y sin embargo, sigue teniendo un punto de unión con el resto de los temas. Es una canción de amor que fue elegida como fondo musical para unas imágenes sobre la marea negra en Televigo. Fue una buena elección porque es un tema muy gráfico, lleno de imágenes, que tiene un punto surrealista”.

Unos meses más tarde editan su segundo EP. La conversación continúa, por lo tanto, después de un tiempo.

¿Qué hay de nuevo en el segundo EP con respecto al primero?

– ­El primer EP pretendía ser un ejercicio de total y absoluta honestidad. Allí se quería reflejar al grupo tocando. El segundo adelanta lo que puede ser producir al grupo. Tenemos más arreglos. Y para compensarlo, incluimos dos temas en directo. Si algún día el grupo llega a ser famoso e importante, este segundo EP sería una rareza. Es quizás más atractivo que el primero.

Eso se llama saber venderse.

– ­Pero es cierto, aunque las canciones del primero eran canciones más antiguas y estaban más consolidadas. Este segundo es más experimental.

¿Cómo es Medusa en directo?

– ­Debe ser un poco impresionante (risas). No, lo decimos porque estamos vendiendo muchísimos discos. Es cierto. No lo decimos de forma gratuita. Bueno, muchísimos discos… Se entiende, para ser discos vendidos en conciertos. En cada actuación no bajamos de quince copias. De hecho, de uno de los EP no quedan. Bajo nuestro punto de vista eso es bueno porque quiere decir que el grupo convence. Lo habitual, aunque te guste mucho la banda que estás viendo y no sea un disco caro, es que pienses, bueno, ahora me gasto el dinero en copas y ya me lo compraré.

O sea, que debéis salir a morir.

– ­Es que además teníamos muchísimas ganas de salir a tocar. Ésta es una gira muy esperada por parte del grupo. Estuvimos un año componiendo y grabando. Por eso teníamos tantas ganas de tocar en vivo. Y nos va tan bien que incluso pensamos que el grupo se entiende mejor en directo que en los discos. Cuando te ve delante es cuando la gente se da cuenta de lo que ofreces. Un ejemplo es lo que le pasó a nuestro manager. Le gustaba mucho la maqueta que le habíamos mandado pero no se podía plantear cómo aquello se podía llevar al directo. Sin embargo, cuando nos vio, se dio cuenta de todo, alucinó. A veces eso pasa. Tú, ¿cómo te imaginas a los Smiths? Los vas a ver y flipas. Existen. Como nosotros, igual, que somos un grupo real y tangible.

¿Para cuando el LP?

– ­El Long play. Long Play lo llamaremos. Pues en teoría lo empezaríamos a grabar este mes y en septiembre estaría en la calle. Lo prepararemos entre Madrid y Vigo y esperamos tenerlo listo para en Navidad estar metidos ya en campaña de conciertos. Hombre, estaría bien que antes la gente, al conocernos tras esta primera gira, nos lleve a sus bares y eso. ¡Que nos llamen!

Belén López

CAMPUS GALICIA ENTREVISTA CON MCALMONT & BUTLER

ENTREVISTAS 2003

McAlmont & Butler, dos en la carretera

La hipotética idea de unir sentimentalmente a Steffi Graf y Andre Agassi no sólo es muy romántica, sino que además resulta bastante práctica. Al fin y al cabo, a nadie le apetece irse de vacaciones para descubrir que su pareja juega muchísimo mejor al tenis que él / ella. Un descubrimiento de tal magnitud podría dar al traste con la noche más apasionante del mundo.

Algo parecido ocurrió cuando Bernard Butler empezó a componer sus nuevas canciones hace dos años. Desde el principio se dio cuenta de que tan sólo existía una voz capaz de igualar su personal estilo pop. Desde que Bernard Butler vivió su época dorada con Suede, tan sólo DavidMcAlmonthabía sido capaz de ofrecer un nivel de calidad suficiente para igualarse al talento de Butler como guitarrista.

Eso ocurrió en el tema “Yes”, de 1995, y en el apasionante single “YouDo”.Tras la recopilación de temas de estudio que se publicó posteriormente The Sound Of McAlmont & Butler,ambosvieron como sus respectivas carreras tomaban caminos separados. Así transcurrieron varios años, hasta que llegó el día en que BernardButlersupo, sin ninguna duda, que el único que podía interpretar sus nuevas canciones era DavidMcAlmont.

Sin embargo, la colaboración resultaba bastante difícil de realizar, sobre todo teniendo en cuenta que ninguno de los dos había mantenido el contacto, y Butler ni siquiera tenía el número de teléfono de David.“No tenía ni idea de lo que podía hacer,” recuerda Bernard, “así que acudí a GeoffTravis,que fue quien nos presentó a los dos por primera vez, y le expliqué el problema. Le dije que siempre había tenido la seguridad de que alguna vez volvería a trabajar con David, y tenía muchas ganas de volver a hacerlo”. Afortunadamente, Travis le pasó el teléfono de David, y de ese modo la colaboración entre ambos empezó a desarrollarse una vez más, lo que se ha traducido en el nuevo álbum del dúo, Bring It Back.

“Empecé pensando que la mayoría de la gente del mundo del pop está intentando crear discos lo más comerciales y vacíos posible, mientras que los artistas que están inmersos en la música alternativa dirigen sus esfuerzos en la dirección contraria,” afirma Bernard.

“Sin embargo, había un espacio en medio de ambas posturas en el que no había nadie intentando crear rock o soul con un toque de inteligencia. Me parecía que era una auténtica pena. Crecí escuchando la música de grupos como T-Rex o Los Beatles, por eso acabé formando parte de un grupo como Suede. Me pasé más de un año intentando aclarar mis ideas acerca de si debía trabajar con David. Había pasado prácticamente dos años desarrollando varias cosas por mi cuenta, y me encontraba ante la necesidad de crear buena música de nuevo. Me daba igual el papel que acabara teniendo en el proyecto, no me importaba lo que hiciera, lo único que sabía era que quería formar parte de ese proceso, quería participar en la creación algo que rebosara calidad por todas partes.”

“En aquel momento no tenía ningún contrato en vigor, y lo mismo le pasaba a Bernard,” añade David. “Me sentía como la primera vez que trabajamos juntos, cuando el grupo Thieves se acaba de separar y Bernard acababa de abandonar Suede. En aquel momento se daban las mejores circunstancias posibles para que ocurriera algo interesante.”

“Es un tipo lleno de inspiración. En cuanto se pone a cantar, su voz suena como si fuera un pájaro, como un auténtico ángel. Es como si hubiera vendido su alma a cambio de la voz más impresionante que puedas imaginar.”

“La idea de grabar un álbum en solitario siempre me llevaba a pensar en el caso de Phil Collins,” recuerda Bernard. “La posibilidad de crear un grupo como McAlmontyButlerme hacía imaginarme a dos personajes muy concretos que no tenían por qué parecerse a nosotros mismos, y por eso nos gustó la idea de incluir un tema que tuviera esa imagen de sintonía de los personajes protagonistas.” Se refiere al tema que abre el disco, “The Theme From McAlmont & Butler”.

Las primeras maquetas, grabadas en casa de Bernard, salieron tan bien que al final acabaron por grabar la mayor parte del álbum en el mismo lugar. Por otra parte, decidieron no firmar ningún contrato discográfico antes de que el álbum estuviera totalmente terminado. Esa libertad, tanto de tiempo como de concepto, les dio la oportunidad de tomarse las cosas con calma. En algunos temas contaron con la colaboración del compositor David Arnold en los arreglos. Arnold fue el creador del álbum de nuevas versiones de canciones basadas en las películas de James Bond, en el cual DavidMcAlmontparticipó con el tema “DiamondsAreForever”.

Además de disfrutar con la mezcla de buen soul y pop que nos ofrece Bring It Back, los fans de temas como “Yes” se alegrarán de saber que McAlmont y Butler no se han olvidado del estilo con influencias de Phil Spector. De hecho, el título del álbum supone un claro homenaje al pasado. “Hemos trabajando teniendo muy claro que nadie se sentaría a ver Tiburón II antes de haber visto la primera parte, por ejemplo,” afirma Bernard.

Por otra parte, uno de los temas más explosivos del disco, “Falling”, destaca como una referencia intencionada hacia aquel recordado éxito. “La última vez que escuché “Yes” fue durante el lanzamiento de unos fuegos artificiales,” nos dice Bernard. “Estaban usando la música de Prokofiev durante todo el rato, y justo antes de lanzar la traca final pusieron la canción. Creo que ése fue el momento más agradable de mi carrera musical. Fue mejor que alcanzar el número uno: estaba allí, viendo cómo la canción impresionaba a toda aquella gente. A pesar de todo, pienso que cuando grabamos “Yes” no nos encontrábamos en nuestro mejor momento. Ahora veo que hemos necesitado varios años para superar aquella etapa y para tener las cosas mucho más claras, pero en aquel entonces sentíamos que estábamos rodeados de demasiada expectación por parte de mucha gente. Después, personalmente pasé por un momento muy especial en el que tuve que decidir si iba a dedicarme a la música en serio o si por el contrario prefería convertirme en conductor de autobús o algo así.”

Cuando se separaron, la prensa musical empezó a especular acerca de las razones que les llevaron a tomar caminos separados. Ahora, los dos componen y asisten juntos a alguna que otra fiesta de vez en cuando. “Recuerdo que cuando Bernard me llamó y me dijo que quería que quedásemos para charlar un rato, pensé: “Bueno, al menos se ha molestado bastante para llamarme”, así que será mejor que nos veamos,” recuerda David. “Charlamos, me pasó un compacto y me pidió que lo escuchara. Le dije: “¿Es que no quieres hablar acerca del pasado?,” y él me contestó: “Lo que quiero es volver a trabajar contigo”. Fue así de directo.”

“Pensé que resultaba curioso, con todo lo que nos había ocurrido tiempo atrás,” sonríe Bernard. “Soy capaz de trabajar con cualquiera que tenga el talento suficiente para crear un buen disco. En el mundo de la música no hay demasiada honestidad, y por eso recuerdo que los dos pensamos: “¿Y a quién le importa lo que ocurrió en el pasado?”

Después de haber grabado dos álbumes en solitario para el sello Creation, BernardButlerha pasado los últimos años bastante ocupado. Si a ello le unimos una serie de demandas judiciales por parte de un antiguo contable que trabajó para él, el resultado ha sido un período de tiempo especialmente complicado para Butler. Sin embargo, la mayor experiencia y el mayor talento que ha desarrollado como músico han aportado una serie de interesantes sorpresas a este álbum.

Por su parte, David McAlmont formó parte de la compañía discográfica independiente Thieves, tras lo cual publicó el álbum ALittleCommunication(a través del sello Hut)en 1998. Aquel año supuso el inicio de una nueva etapa en su carrera como compositor e intérprete.

“Hay algo muy extraño en el hecho de que dos jóvenes londinenses de clase obrera hayan acabado creando música con un estilo que recuerda a un judío independiente en Nueva York, a los negros que viven en Detroit o incluso a un grupo de estudiantes de arte de la zona del CrouchEnd,” afirma David. “Sin embargo, Bring It Backes, ante todo, nuestro propio sonido, una música ligada a nuestras vidas. Aparte de la batería y las guitarras, lo único que hay en el disco en nuestra propia inspiración. Pienso que se debe al hecho de haber estado siempre entusiasmados por la música: estamos siempre muy abiertos acerca de la manera en que debe evolucionar nuestro estilo. Ofrecemos un toque del sonido de la Costa Oeste norteamericana, y un poco del sonido Motown… El resultado es una breve historia del fanatismo que ofrece el pop más clásico. Yo lo llamo sopa de Rock and Roll.”

Xavier Valiño

1 999 1.000 1.001 1.002 1.003 1.410