CAMPUS GALICIA ENTREVISTA CON LOU REED

ENTREVISTAS 2003

Lou Reed, cuervo negro

En una época en la que calificativos como “innovador” o “desafiante” han perdido sentido de tanto usarlos, siempre nos quedará Lou Reed para insuflar aire fresco a todos aquellos acólitos que le han venido siguiendo a lo largo de toda su carrera. Con The Raven, Reed nos ofrece un álbum que está a la altura de sus trabajos más innovadores.

“Este disco, The Raven, supone la culminación de absolutamente todo aquello en lo que he venido trabajando tiempo atrás, menos la fotografía,” explica Reed. “ Todas las ideas que tengo sobre sonido, mezclas, escritura, ritmo y rima están contenidas aquí. Es la culminación de todo lo anterior, todo.”

The Raven es un largo viaje de dos horas por el obsesivo mundo de Edgar Allan Poe, filtrado a través de la ecléctica sensibilidad de Reed. Junto a sus compañeros habituales de grupo, Fernando Saunders, Mike Rathke y Tony Smith, este disco cuenta con un magnífico elenco de artistas invitados, entre ellos Laurie Anderson, Elizabeth Ashley, David Bowie, Steve Buscemi, Ornette Coleman, The Blind Boys Of Alabama, Willem Dafoe y Kate & Anna McGarrigle, que forman parte del que probablemente sea uno de los álbumes más ambiciosos de Lou Reed hasta la fecha.

The Raven se publica en dos versiones, una con un solo CD y otra en doble CD: “Vamos a publicarlo con su formato original, que contiene la versión completa, con una gran presentación,” explica Reed, “y también en una versión más corta, para aquellos que no quieran escuchar las dos horas, o que prefieran probar con ella antes de lanzarse a escuchar la más larga. Así que está la gran versión y la más pequeña y exquisita.”

Aunque pueda parecer poco habitual esta fusión de música contemporánea y poesía dentro de un proyecto de esta categoría, Reed lo considera la consecuencia natural de los intereses que le han venido ocupando toda su vida. “Desde los 14 años he estado tocando en grupos, pero nunca he abandonado la escritura. Mientras estaba en el instituto, tuve a Delmore Schwartz como tutor, y eso me influyó profundamente. Y después conocí a Andy Warhol, que también fue una gran influencia. Y todavía formo parte del Proyecto de Poesía de St. Mark, que dio a mucha gente joven (entonces yo era joven) la oportunidad de formarse y leer todo lo que escribían, que en mi caso eran letras de canciones, y presentarlo como si se tratase de literatura, como si se tratase de algo importante.”

No ha sido hasta hace poco cuando Reed releyó y conectó verdaderamente con la obra de Edgar Allan Poe. “Entré verdaderamente en el mundo de Poe cuando participé en una celebración de Halloween en la Iglesia de St. Anne junto a Hal Willner, mi coproductor,” recuerda Reed. “Cuando recité ‘The Tell-Tale Heart’, logré entenderlo de una forma completamente distinta, y me di cuenta de que mi comprensión de Poe había sido hasta entonces totalmente superficial.” Después siguió una colaboración con Robert Wilson titulada Poetry, que pudo verse en todo el mundo. Pero Reed se dio cuenta de que este material cobraba vida propia cuando se puso a rescribir The Raven, sirviéndose de su talento para convertir el poema en la madura experiencia auditiva que conforma el álbum.

Musicalmente, The Raven es un tour de force de nuevas canciones de Reed, que van desde la majestuosidad de temas como “Overture” y “Blind Rage” hasta las conmovedoras “Vanishing Act” y “Call On Me,” en la que disfrutamos de las exquisitas interpretaciones de Laurie Anderson y de la cellista Jane Scarpantoni. Las canciones recorren un amplio espectro emocional, desde el extraño comienzo de “Broadway Song” (en el que Reed le cede el micrófono a Steve Buscemi) hasta ese parón dramático en la actuación marcado por “Who Am I,” que Reed considera el centro neurálgico del álbum. “Es una de las primeras canciones que escribí para el proyecto, una canción bastante extraña, que resume para mí lo que significa crecer en el universo de Poe.”

En The Raven, Reed trabaja de nuevo con su viejo amigo David Bowie y con el mítico saxo Ornette Coleman, del que Reed es fan desde los años 60. “Le seguía por todos los clubes, aunque no podía pagar la entrada, así que ha sido la ilusión de mi vida trabajar con él.” Reed versionea dos temas clásicos: “The Bed” (incluido originalmente en Berlin) y “Perfect Day,” con la cautivadora voz de un joven cantante llamado Antony. “Si Jimmy Scott tuviera un hijo, ese sería Antony,” cuenta Reed. “Willner y yo estábamos buscando cantantes y entonces Hal me trajo una cinta de Antony, escuché cinco segundos y dije: “Es él.”

El espíritu de Poe impregna toda la grabación, pero las letras y la música quedan en manos de Reed. Tomemos como ejemplo el tema recitado por Willem Dafoe en la canción que da título al disco. “Su voz es como chocolate,” dice Reed. “Le escuchas por los cascos y dices: “Oye, podría quedarme escuchando a este tipo toda la vida”. “The Raven” empieza igual que el poema de Edgar Allan Poe ‘The Raven’, con el mismo par de versos, pero todo lo demás lo he escrito yo,” explica Reed. “Todo el mundo sabe que Edgar Allan Poe nunca dijo “sweaty, dickless liar” (“mentiroso sucio y cobarde”).

Tampoco puso Poe en boca de Tripitena (del poema “Hop-Frog”) las palabras: “Businessman, you’re not worth shitting on.” (“Comerciante, no mereces ni mi mierda”). “Pero pensé que era una frase apropiada a los tiempos que vivimos”, dice Reed, “cuando tantas grandes empresas se dedican a engañar y estafar a todo el mundo.”

Reed encuentra muchas similitudes entre la visión del mundo que tenía Poe a mediados del siglo 19 y las realidades de nuestro siglo 21. “Poe escribió un ensayo titulado The Imp of the Perverse en el que se pregunta por qué nos sentimos atraídos hacia cosas que sabemos que nos dañan, y ese tema recorre toda la obra de Poe”, cuenta Reed, que considera que autores como William Burroughs y Hubert Selby Jr. son los herederos del legado artístico de Poe. “Es cierto que se trata de un tema universal, y yo me siento muy identificado con esta idea.”

Actuando de puente entre las canciones y los temas recitados del álbum encontramos la experimentación electrónica de Reed, que alcanza su cumbre en la penúltima canción del disco, un instrumental titulado “Fire Music”, que literalmente desborda los altavoces. “Es una pieza muy intensa; la grabamos tres días después del 11 de septiembre,” dice Reed, recordando que sus colaboradores tuvieron que atravesar un cordón policial en la calle 14 para llegar hasta su casa.. “Cuando la gente me pregunta qué pienso de lo ocurrido el 11 de septiembre, les digo que eso es lo que pienso, este tema lo define. Es imposible que no te afecte. He estado tocando instrumentos electrónicos durante mucho tiempo, y quería conectar con el punto en que lo dejé en Metal Machine Music, y por fin lo he conseguido con “Fire Music”.

Xavier Valiño

CAMPUS GALICIA ENTREVISTA CON CHICO CESAR

ENTREVISTAS 2003

Chico César, concertos máxicos

Explican dende a oficina que lle leva a prensa en España que non hai problema en entrevistar a Chico César porque con el hai “muy buena onda”. O músico brasileiro, que deslumbrara na praza da Ferrería de Pontevedra no pasado mes de agosto, está de novo en España ofrecendo concertos acústicos.

Volve a Galicia Chico César con só uns meses de diferencia. ¿Gustoulle a experiencia de tocar en Pontevedra?

– Si, moito. Foi un momento moi especial o de poder realizar aquela experiencia de convivencia nun escenario con diversos músicos de diversos lugares nunha actuación ao aire libre, nunha praza tan especial para a cidade… Foi moi importante para min.

Todos os que tiveron a sorte de asistir a aquel concerto falan de que non o esquecerán. ¿Que foi o que pasou niso que se chamou Cantos na maré?

– O que pasou foi que o concerto aconteceu xusto no momento no que os músicos subimos ao escenario. Antes diso non había absolutamente nada e, de súpeto, vivimos todos un momento máxico. Os músicos tocabamos, o público estaba moi atento… Non foi só entretemento o que alí se viviu. Eu creo que aquela noite vai ficar na memoria de todos os que estivemos alí durante moito tempo.

¿Que é o que ofrecerá desta vez Chico César?

­Desta vez é un concerto que forma parte dunha xira que estou realizando por toda Europa. Preséntome só cunha guitarra e interpreto cancións dos meus discos e tamén algunhas cousas inéditas.

¿Que lle parece a vostede o proxecto que está a liderar Lula no Brasil?

– Non creo que o que está a pasar no Brasil agora mesmo poida dicirse que é un proxecto de Lula. É un proxecto dos líderes do mundo, do Fondo Monetario Internacional, que é aplicado en Alemania, en Francia, en Portugal, en España… e en Brasil. Ese é o proxecto que hai, o proxecto que impón o capitalismo.

¿Que opina do boom que vive a música brasileira en todo o mundo? Parece exercer entre o público unha auténtica fascinación.

­Eu creo que iso de falar dun boom da música brasileira é cousa de alguén que a vive dende fóra. Eu que me criei oíndo música brasileira todo o tempo non podo ter esa percepción.

¿Non pensa que actualmente está máis de moda?

– É certo que se di moito iso de que a música brasileira está de moda e tamén é certo que podes atopar nunha praza de Roma a un rapaz do Xapón tocando un son brasileiro, ao mellor composto hai corenta anos. Neste sentido, está claro que a música brasileira ten hai tempo unha penetración moi forte no mundo enteiro. Pero tanto as xeracións que foron diante de min, a de Carmen Miranda e Antonio Carlos Jobim, como a seguinte, Caetano Veloso e Gilberto Gil, como incluso a miña xeración, atoparon un público e case sempre un público que xa disfrutara antes a nosa música a través de xeracións anteriores. Non é novo.

Belén López

CAMPUS GALICIA ENTREVISTA CON GORE GORE GIRLS

ENTREVISTAS 2003

Gore Gore Girls, las chicas son guerreras

Después de su debut discográfico en el sello Get-Hip con Strange Girls, este trío femenino de Detroit vuelve con un nuevo disco Up All Night que presentan estos días en gira por España.

Habéis sacado dos discos con el sello Get Hip. ¿Cómo os ponéis en contacto con ellos?

– Amy: Les envié una grabación cuando nuestro trato con un pequeño sello discográfico en Detroit fracasó. Nosotras grabamos primero para Charles Records fuera de Detroit, pero el tío se echó atrás a mitad de camino. Yo estaba coordinando todo, ya que el tío era nuevo en el negocio. Así que todas las facturas estaban a mi nombre. De repente, este tío desaparece, no se sabe dónde está, no se encuentra en ningún sitio, no contesta a las llamadas, y las facturas estaban amontonándose. Get Hip mostró interés, estaban en nuestra honda, vinieron a por nosotras y lanzaron nuestro primer disco Strange Girls, y ahora el segundo, Up All Night. Get Hip ha sido de una ayuda increíble para el grupo, y han estado muy involucrados con nosotras. Ellos nos organizaron conciertos e hicieron bastante publicidad; además, son muy enrollados.

¿Cómo ha ido la grabación de “Up All Night” en los Ghetto estudios de Detroit con Jim Diamond? ¿Ha sabido captar el sonido y el espíritu de la banda?

– Amy: Jim es un estupendo ingeniero de grabación porque es simple, directo, y de verdad parece saber lo que tú quieres obtener. Ser un músico con talento también ayuda. Él organizó quién debía cantar en algunas de las partes armónicas que para nosotras eran difíciles de pillar por primera vez. Jim te deja hacer lo que quieres y tiene un amplio conocimiento de música. ¡Y él es rock!

Escuchando el disco, las canciones recuerdan a grupos femeninos de los 60. ¿Son esas vuestras principales influencias?

– Amy: Gore Gore Girls es un grupo de chicas moderno. No somos heavy metal o alternativas o nada aún no inventado, sólo somos las siguientes en la línea de los grupos de chicas de los sesenta de Detroit. The Marvelettes, The Shangri-Las, The Ronettes son algunos de mis favoritos grupos de chicas; añádele a The Kinks, The Gories y algo de Stooges, y tienes todo a lo que sonamos.

En el diseño de la portada del disco predomina el color blanco. ¿Es por alguna razón en especial?

– Amy: No, mi concepto para el disco era más estilizado que en Strange Girls. Me gusta el blanco para este disco. Estoy segura de que cambiará para el siguiente.

– Melody: Todo comenzó con las botas…

¿Qué lugar ocupa la imagen en el grupo? ¿Es realmente importante?

– Amy: Cada una de nosotras tenemos nuestra propia imagen, todas somos músicas y tenemos nuestras propias influencias. El talento y la habilidad juegan el papel más importante.

¿Que tipo de imagen proyectáis o os gustaría proyectar con vuestra música y en vuestros conciertos?

– Amy: Un grupo de chicas de rock con estilo, unidas, felices y alegres. Nosotras hacemos canciones que se pueden bailar y rockear también. Nosotras intentamos pasarlo bien, ser nosotras mismas.

– Melody: Cuando veo a la gente en la audiencia bailando y cantando mientras tocamos, no podría ser más feliz. También me gusta proyectar la idea de que somos mujeres fuertes, pero que podemos hacer rock y que tenemos talento. No putillas o demasiado directas en cuando a sexo, aunque, bueno, a veces quizás un poco…

¿Cómo serán vuestros directos en España?

– Amy: Más salvajes que el disco, más rockanrolero, menos pulido, eso seguro. Nos encanta tocar en vivo, ahí es donde esta nuestro punto fuerte.

¿Sentís que es más fácil o más duro ser un grupo de chicas para ser tratadas seriamente por los promotores y los medios de comunicación?

– Amy: Las chicas no son tratadas como artistas y músicas seriamente por los hombres y promotores. Son vistas como objetos o instrumentos que ellos pueden usar. Siendo chicas es más fácil conseguir un contrato para un concierto o para un disco, pero no el respeto que los hombres tienen. Eso cambiará. Nosotras estamos aquí, después de todo….

– Melody: Cuando la gente pare de hacernos esta pregunta, ahí es cuando realmente las cosas habrán cambiado.

¿A las chicas les interesa el rock and roll en EE.UU?

– Amy: Yo creo que en los Estados Unidos esta mezclado. Sí que hay más tíos interesados por el rock and roll, pero en general a la juventud americana le gusta más la música de baile y el techno. Aún así, viene más gente a los conciertos y esto suena a cliché y estúpido, pero el rock and roll nunca morirá: es honesto, no es basura, sigue adelante, es música que siempre tendrá un lugar en nuestra cultura.

– Melody: Pienso que en los EEUU hay un millón de diversas clases de chicas. Hay más chicas que están más metidas en el rock que hace 20 años, pero pienso que, en general, el amor por el rock and roll en los EEUU está muriendo. Esperemos que la creciente popularidad de bandas como Queens OF The Stone Age, Andrew W.K, Foo Fighers, Fu Manchu, White Stripes y otros haga espabilar a la gente y les hagan darse cuenta de que hay algo más que hip-hop, rap-rock y nu-metal.

Al final del disco aparece un corte en plan sorpresa, que no viene en los créditos. ¿Podéis explicarnos qué canción es?

– Amy: La canción se llama “King Kong Cock”. Es sobre tener al tío a tu disposición para sexo y sólo sexo. Pero no es el tamaño de la polla, es el agujero de la tía lo que importa, los detalles son basura. Es sucio, muy sucio… Pero si está dedicado a alguien que conozcas… ¡Házmelo saber!

Xavier Valiño/ Lilymunster

CAMPUS GALICIA ENTREVISTA CON LOU REED «NYC MAN»

ENTREVISTAS 2003

Lou Reed, el hombre de Nueva York

Lou Reed acaba de editar un nuevo recopilatorio de su obra, NYC Man, sólo que esta vez se ha involucrado en la selección y cuenta con su total beneplácito. “Cualquiera que sea admirador de mis canciones o de los discos de The Velvet Underground se sentirá encantado de escuchar este nuevo álbum, que además suena tal como siempre debió sonar.”

Poco antes de dar su opinión sobre cada una de las canciones, Lou Reed reconoce que esta vez sí esta satisfecho. “A la hora de dar forma a una recopilación de grandes éxitos, normalmente el artista suele ser la última persona en dar su opinión. Muchas veces, las compañías esperan a que éste haya fallecido para que no interrumpa el proyecto, pero en este caso decidieron ponerse en contacto conmigo para ayudarles a seleccionar las canciones, a elegir el orden de los temas en el disco y a buscar a las personas más adecuadas para dar forma al álbum. El resultado es un disco del que todos nos sentimos realmente orgullosos”

WHO AM I? (TRIPITENA’S SONG)

– Hemos intentado dar forma a este doble CD desde el punto de vista de intentar elegir las canciones que mejor se ajustan unas a otras, más que seleccionarlas cronológicamente. Cuando lo hicimos pensamos que estaría bien empezar el álbum con la canción más moderna, antes de sumergirnos de lleno en un clásico. Esta mezcla en concreto es una de las dos versiones que existen del mismo tema. La que hemos incluido en este disco es mi favorita, porque la produje con Hal Willner, también con mi grupo. La verdad es que tuvimos mucha suerte de poder grabar dos versiones de este tema. La otra versión es la de Ric Wake, un productor de primera, que grabamos en primer para el álbum The Raven. Ésta es algo más dura, y también tiene su merecido hueco en el recuerdo de nuestros fans.

ROCK ‘N’ ROLL

– El álbum Loaded está lleno de buenas canciones. Cualquiera que sea aficionado a mis canciones o a las de Velvet Underground estará encantado de escuchar estos temas de la forma en que siempre debieron haber sonado. Cuando trabajábamos con vinilo la posibilidad de reprocesar las grabaciones realizadas en estéreo resultaba algo bastante complicado. Ahora, con los medios de que disponemos actualmente, hemos podido por fin hacer las cosas como siempre quisimos hacerlas.

I’M WAITING PARA THE MAN

– En este tema destaca muy especialmente la fuerza de John Cale en el piano. Recuerdo muy bien lo fuerte que tocaba las teclas, la potencia que ponía en su interpretación, aunque al principio era fácil distinguirlo en el disco. Ahora, sin embargo, puedo sentirlo de principio a fin.

WHITE LIGHT/WHITE HEAT

Rock And Roll Animal supone el estilo de Lou Reed rememorando a Velvet Underground. De alguna manera fue como si tres años después aún siguiera haciendo el mismo tipo de música que hacía con Velvet Underground, sólo que esta vez estaba todo centrado en el álbum Rock And Roll Animal. Ésta es una de las mejores grabaciones realizadas en directo, pero también en este caso se podía mejorar el sonido que teníamos disponible, aunque ya de por sí la calidad que conseguimos en su momento era bastante alta. Sin embargo, hemos conseguido mejorar aún más el nivel. Si alguien lo duda, sólo tiene que fijarse en la parte final del tema.

STREET HASSLE

– “Street Hassle” se grabó en el antiguo estudio Record Plant. Allí estaba yo, junto a Patti Smith y Bruce Springsteen, cada uno en un estudio distinto. Conocía a Steve Van Zandt, y decidimos preguntarle si pensaba que Bruce aceptaría grabar un monólogo para nuestra canción. Bruce dijo que por supuesto lo haría, pero que no queríamos que mencionáramos su nombre. Me hubiera gustado que todos los fans de Bruce hubieran comprado el disco, pero como no podíamos utilizar su nombre, muchos pensaron que aquella voz era la mía tratando de imitarle. “Street Hassle” se divide en tres movimientos, e incluye diferentes personajes hablando, mientras que “Walk On The Wild Side”, con la que “Street Hassle” ha sido comparada en ocasiones, es más bien un vistazo acerca de cuatro o cinco personas en forma de viñetas de cuatro a ocho líneas. Esta vez hay mucho texto. Al final, el discurso que ofrece el personaje protagonista de la canción me recuerda un monólogo de Tennessee Williams.

THE KIDS

– Cuando compuse Berlin nunca había visitado la ciudad alemana, la canción se centraba en un viaje imaginario. Y es que ni siquiera podía permitirme pagar un billete en clase turista. Es curioso, porque ahora se ha convertido en todo un clásico, a pesar de que cuando se publicó por primera vez la canción fue maltratada por la crítica. Todos mis discos han recibido pésimas críticas en el momento de publicarse y, en cambio, veinte años más tarde, cuando se vuelven a reeditar, resulta que todo el mundo los considera auténticos clásicos. Es curioso. Metal Machine Music, que marcó el final de una etapa, se publicó para celebrar el 25 aniversario, con una presentación muy cuidada. Yo mismo me encargué de las mezclas, así que puse especial cuidado en que sonara lo mejor posible. El grupo alemán Ensemble Zeitkratzer lo interpretó en directo en Berlín y en Venecia. Tuvieron que pasar 25 años para poder escucharlo en directo, pero el resultado fue impresionante.

WALK ON THE WILD SIDE

– “Walk On The Wild Side” era una de las 12 canciones incluidas en el álbum Transformer, y en ningún momento le di más importancia a esta que a ninguna de las demás. De hecho, la que más me gustaba era “Hangin’ Around”, así que quizá por eso casi nadie me hace caso cuando les comento mis preferencias. También hay otro tema en el mismo álbum que también me encanta, “New York Telephone Conversation”, que interpreto junto a David Bowie; es una composición de tan sólo un minuto de duración. La verdad es que ese disco tiene muchas cosas interesantes en su interior. Otro ejemplo: 25 años después de su lanzamiento, “Perfect Day” se convirtió en un tema mucho más importante de lo que nunca fue “Wild Side”. Para que veas…

KILL YOUR SONS

– Estaba revisando un montón de grabaciones y este tema del álbum Live In Italy parecía estar esperando tranquilamente a que lo descubriera de nuevo. Al escucharlo pensé que la parte de guitarra es excelente, interpretada por Robert Quine, por no hablar de la genial interpretación de Fred Maher en la batería. Me encanta la forma de tocar la batería de Fred. La calidad de la grabación no era demasiado buena, así que la hemos arreglado un poco para este disco.

VICIOUS

– Durante las sesiones de grabación del álbum Transformer nos divertimos muchísimo. Trabajamos en un estudio genial con un maravilloso ingeniero. David Bowie y Mick Ronson participaron en las sesiones y se ocuparon de traer a los músicos. No tuve que preocuparme de nada de eso. Poco antes había grabado el álbum Lou Reed en Londres, en el que me llevaron a varios técnicos de estudio con los que no me llevaba demasiado bien. Sin embargo, la creación de Transformer fue muy divertida. Siempre es interesante trabajar con gente que está llena de buenas ideas. En concreto, David tiene muchísimas, y en el caso de Ronson era un gran arreglista. Teníamos todos los elementos necesarios para que la experiencia resultara perfecta.

THE BLUE MASK

– Este tema de la “oscuridad” de la vida… La vida está hecha de muchas cosas. Por ejemplo, te podrías pasar todo el tiempo escribiendo acerca de cosas románticas o pequeños detalles sencillos, aunque la verdad es que no entiendo muy bien por qué nadie debería hacerlo. En cambio, si además de las cosas bonitas hablas de elementos más negativos, enseguida te califican como negativo y oscuro, me parece algo increíble. Por ejemplo, es lo que pasa con The Raven. No conozco a nadie que no haya sufrido un mínimo de ansiedad en algún momento, no existe nadie que sea feliz todo el tiempo. En todas las cosas hay siempre un equilibrio, un yin y un yang, instantes buenos y malos. Yo no diría que son canciones oscuras, prefiero verlas como parte de la vida real.

I’LL BE YOUR MIRROR

– Me gusta mucho esta versión de “I’ll Be Your Mirror” que toqué en una guitarra acústica eléctrica conectada a un amplificador especial. Lo utilizamos en Londres, en el Festival Meltdown. “I’ll Be Your Mirror” es una canción clásica de Velvet Underground, uno de mis temas favoritos de todos los tiempos.

MAGIC AND LOSS – THE SUMMATION

– “Magic and Loss” habla acerca de la pérdida de mi amigo Doc Pomus, que murió tras una grave enfermedad. Pensé que la gente suele escribir discursos póstumos, misas e incluso hay piezas de música creadas especialmente para estas ocasiones, ya sea u nacimiento o la transformación del alma pero, ¿qué nos ofrece la música actual para homenajear a un amigo que ha muerto? ¿Cómo puedes expresar las emociones de ese momento? ¿Cómo consigues sobrevivir a algo tan terrible que sucede en la vida real? ¿Cómo consigues llegar al otro lado, a ese lado más alegre? “Magic and Loss” viene a ser una afirmación positiva de la vida, en vez de limitarse a destacar como un lamento negativo sobre la muerte.

ECSTASY

– Lo más interesante acerca de “Ecstasy” es que incluye un punteo de guitarra genial. Cuando pienso en ello me recuerda al riff de guitarra de “Sweet Jane”. De vez en cuando, sin esperarlo, surge una buena inspiración de guitarra. A veces voy por la calle y me sorprendo al escuchar a algún chico que está aprendiendo a tocar, y está practicando con “Sweet Jane”. Me encanta cuando eso ocurre. Es lo mismo que ocurre con Chuck Berry: todo el mundo practica con su música, lo mismo que practican con “Sweet Jane”. En el caso de “Ecstasy”, debo reconocer que es un poco más complicado, pero una vez que has aprendido a tocar “Sweet Jane”, el siguiente paso es practicar con “Ecstasy” hasta que la domines por completo.

I WANNA BE BLACK

– En una ocasión fui a Alemania para profundizar en un sistema de sonido llamado Binaural. Su creación se remonta a la Exposición Universal de 1942, el año en que nací. Se trata de una forma de crear sonido en tres dimensiones, en 360 grados. Ahora tenemos el 5.1, pero el sonido Binaural hace que el 5.1 parezca 1.3. Sin embargo, surgieron ciertos problemas técnicos con el álbum Take No Prisoners que siempre me habían molestado. Afortunadamente, ahora hemos podido recuperar aquellas cintas para solucionar algunos de los problemas que surgieron durante su grabación. En concreto, este tema procede de una de las cintas que conseguimos recuperar de la época anti-Binaural, aunque finalmente hemos conseguido dejarlo tal como siempre habíamos deseado. Ahora suena como si estuvieras en una sala rodeado de espectadores por todas partes. Al fondo se escucha el sonido de los vasos, los comentarios de la gente y el ruido de las sillas crujiendo o arrastrándose. Es algo muy emocionante. Se trata de una “mezcla de auriculares”, es decir, que si la escuchas con auriculares te darás cuenta realmente de la auténtica maravilla que hemos conseguido en lo que a sonido se refiere. El objetivo de un tema como “I Wanna Be Black” era animar un poco a todo el que lo escuchase. Ésa fue nuestra intención desde el principio, en un momento en el que la gente necesitaba un poco de optimismo, y creo que lo conseguimos.

TEMPORARY THING

– Una de mis canciones favoritas, que incluye la famosa frase: “Estoy seguro de que ni tu madre, tu padre ni tu hermano estarían de acuerdo conmigo, pero me da igual, porque ninguno de ellos es mejor que yo”. Fue un tema totalmente hardcore antes de que ese estilo surgiera con entidad propia.

SHOOTING STAR

– Algunos de los temas incluidos en el álbum Street Hassle se grabaron en directo. Después, sobre el tema original, añadí algunas otras cosas, no sólo en el tema que daba título al disco, “Street Hassle”, sino también en este caso, en “Shooting Star”.

LEGENDARY HEARTS

– Me gusta la idea que ofrece “Legendary Hearts”. Es como ver de cerca la historia de Romeo y Julieta en versión idealizada de West Side Story y después ver la versión que puedes encontrar en el Lower East Side de Nueva York, lo cual supone, por cierto, un gran cambio respecto a los personajes que aparecen en Berlin.

HEROIN

– Con dos guitarras, bajo y batería, cualquiera podría tocar una canción así, y ésa es una de las cosas que más me gustan de mi música. Aunque tengas el coeficiente intelectual de una tortuga puedes tocar cualquier canción de Lou Reed, de verdad… Para mí, los ritmos de tres cuerdas son suficientes, no me interesa aprender a componer con más cuerdas, prefiero dominar el sonido de tres. Si para John Lee Hooker era suficiente, también lo es para mí. Sin embargo, eso no quiere decir que no me guste la música de Miles Davis o Little Jimmy Scott, con los que he trabajado anteriormente (en Magic And Loss) o las canciones de Don Cherry, que participa en el tema “The Bells”. Disfrútala aderezada con un poco de sal.

CONEY ISLY BABY

– Creo que algunos sentimientos son algo universal. De vez en cuando, cuando tengo suerte, consigo sumergirme de lleno en esas sensaciones que casi todo el mundo comparte. No hay demasiados compositores a los que les guste escribir acerca de esos sentimientos para el público se identifique con ellos. A veces preferimos vincularnos a otras cosas que no sean sensaciones incómodas o poco agradables. No hay nada malo en esa actitud, pero de vez en cuando es interesante poder identificarse con una mayor variedad de situaciones y sentimientos.

THE BELLS

– En un principio, esta canción iba a ser una pequeña sinfonía con ritmo de rock. Cada canal, el izquierdo y el derecho, nos permite escuchar mundos totalmente distintos unos de otros. El resultado es una composición que está destinada a despertar una determinada emoción en todo el que la escuche. Cuando llega el momento en que empieza a sonar mi voz, suena como algo externo e impactante, y eso siempre me ha impresionado. Muchas veces, cuando estoy en el estudio, me pongo a escribir nuevas letras y surgen casi de repente, a la primera, y así es como surgen ciertas canciones, en tan sólo una toma. No grabo una segunda toma porque no soy capaz de volver a grabarlas. Ésta fue una de esas canciones. La grabé en directo, rodeado de un montón de gente y de micrófonos binaurales a mi alrededor. Tenía los cascos puestos de tal forma que podía escuchar exactamente el sonido que estaban recogiendo en ese momento los micros, y así podía ajustar mucho mejor mi interpretación. No dejes de escucharla, te gustará.

PERFECT DAY

– Si la gente se fijara atentamente en muchas de mis canciones no podrían evitar llevarse una enorme sorpresa. Este tema en concreto se hizo famoso gracias al éxito de la película Trainspotting. De repente descubrí que en ciertos momentos de mi carrera había compuesto algunos temas muy buenos, con un ambiente enfrentado al lado oscuro del auténtico príncipe de Nueva York.

SALLY CAN’T DANCE

– “Sally Can’t Dance” se centra en algo que ocurrió en el Lower East Side de Nueva York. En líneas generales lo que pasó fue que unos tipos mataron a una chica y metieron el cadáver en el maletero de un coche, donde la llevaron mientras ellos iban de fiesta en fiesta. La canción menciona los nombres de todas las discotecas y clubes que estaban de moda en aquella época. Fue la única vez que hice algo parecido, algo que se identificaba con un período concreto de tiempo. Incorporé lo que se llevaba entonces, las discotecas, el diseñador de moda más famoso del momento; en definitiva, todo lo que significaba estar a la última. El resultado es como un paseo por el ambiente nocturno neoyorquino, incluyendo el asesinato. Ésa es la razón por la que Sally no puede bailar, porque la encontraron metida en el maletero de un coche.

SATELLITE OF LOVE

– Me encantan los coros que realiza David Bowie en este tema. Desde luego, no es la clase de música que yo habría compuesto de haber tenido la oportunidad de trabajar durante un año con un programa de ordenador, pero David borda la interpretación. Además, posee una voz impresionante que es capaz de elevar hasta tonos increíbles. El resultado es un tema precioso en el que nos demuestra lo buen cantante que es.

NYC MAN

– La música de “NYC Man” es un sonido típicamente neoyorquino, yo diría incluso que destaca como un aire romántico y muy atractivo. Éste es el sonido que me viene a la mente cuando pienso en Manhattan.

DIRTY BLVD.

– “Dirty Blvd.” representa otro punto de vista diferente de Nueva York en un período diferente de la historia. Se trata de una de las canciones más difíciles que he compuesto, a pesar de que parece incluir un ritmo muy sencillo. En realidad es uno de los proyectos más complicados que he afrontado en toda mi carrera. Sólo tiene un ritmo de tres cuerdas y un estilo muy difícil de desarrollar.

ROCK MINUET

– Se trata de una canción muy sencilla acerca de un hombre y su padre. Me gusta la idea de volver a echar un vistazo a Edipo Rey. “Rock Minuet” es, al menos es como yo lo veo, una de las mejores canciones que he compuesto de esa clase, junto con “Street Hassle”. La veo como un examen muy serio de los sentimientos que muchos tienen hacia sus padres. Sé que mucha gente la comprenderá, aunque otros se sentirán molestos con ella. Por cierto, “Rock Minuet” incluye una parte de violín preciosa interpretada por la magnífica Laurie Anderson.

PALE BLUE EYES

– Existían dos mezclas, la japonesa y la norteamericana. Hemos podido volver a examinar ambas, para conseguir que esta versión sonara mejor que la que se incluyó en el álbum original, lo cual nos lleva hasta 1968… La verdad es que estuvo muy bien poder grabar este tema en 1968 y “Sweet Jane” un año más tarde, en 1969, ¿no te parece?

Xavier Valiño

CAMPUS GALICIA ENTREVISTA CON CONSOLE

ENTREVISTAS 2003

Console, electro vox

Después, todo ha sido siempre fácil. A partir del día en que Bob Dylan enchufó su guitarra al amplificador, después de que los Sex Pistols berrearan con sus tres cuerdas o después que Aphex Twin grabase su primer disco electrónico, todo fue más fácil. Más tarde todos supimos lo fácil que había sido y cómo funciona esta música inteligente, poderosa o -puramente- electrónica.

Pero apareció el siguiente problema de la humanidad, en cuanto a la música pop se refiere: ¿cómo se une la música electrónica con las letras? Y ésa es la razón por la que el día que se editó Reset The Preset se dio otro pequeño paso adelante. Sí, se trata de Reset The Preset, de Console, que contiene un compacto con 8 temas (Reset) y otro más ambiental con otros 8 temas (Preset).

El disco muestra, como si no hubiese habido ninguna otra declaración a lo largo de los últimos 30 años, que “los tiempos no están cambiando”(“The Times They Are Not A-Changing”). “Console hemos estado trabajando durante mucho tiempo en una solución al problema de combinar música electrónica y letras con proyectos de lo más diversos. Quería saber lo que nadie había hecho antes: cómo aunar auténticos temas de pop, auténticas canciones, con todo el conocimiento y la experiencia en lo relativo a temas electrónicos”, comenta Martin Gretschmann, el auténtico cabecilla detrás del nombre de Console.

“Console nos enfrentamos al problema desde varios ángulos. Compuse un tema pop para Björk (“Heirloom”). Remezclé temas de superestrellas como Depeche Mode o A-HA. Equipé al grupo de guitarras The Notwist con una base electrónica y produje su álbum Neon Golden”, continúa. “Al mismo tiempo compuse temas para algunos seriales de radio poco convencionales y excéntricos, con Andreas Ammer, como “Bugs & Beats” o “On The Tracks”. Pero, lo que hice, sobre todo, es ir de gira con mi propia banda.”

También compuso declaraciones de amor un tanto curiosas. “Sí, “14-Zero-Zero”, es una canción de amor escrita por mi ordenador. Curiosamente se convirtió en “SPEX Single Of The Year”, o sea el single del año SPEX; ya sabes que es una importante compañía de tecnología software. Y más tarde, llegó el resumen de todos estos numerosos y variados proyectos, Console”.

Ahora, después de la publicación de Reset The Preset, parece como si todos los proyectos anteriores de Console fuesen meros ejercicios para su presente obra. Porque Reset, el compacto enfocado en las canciones, es una buena repuesta a la pregunta de cómo se supone que debe sonar la música electrónica con voces.

“Por primera vez, Console ha abordado la composición de canciones… ¡auténticas! Roberto Di Goia es co-autor y co-productor en dos canciones. Miriam Osterrieder de Weilheim, una vieja amiga mía y del productor Mario Thaler, reemplaza las voces por el ordenador de “14-Zero-Zero” y canta las melodías del disco de forma tan natural y clara como si siempre hubiese estado en el grupo”, sigue Martin.

“Después de todo, el grupo (Christoph “Kasper” Brandner, batería, Axel “FC Shutlle” Fischer, guitarras y korg, y Michael “Hometrainer” Schwaiger, bajo) sigue encargándose de las canciones, como en nuestro anterior disco en directo, Live At Centre Pompidou”.

Sin embargo, especialmente en el segundo compacto “Preset”, todo parece seguir el mismo camino que siempre ha seguido: Console en su máximo esplendor, meditativo y acertado. Algunos de los temas del compacto ambiental Preset (los dos temas “Diagonal”) se crearon durante sesiones de grabación en el estudio Uphon. Sin embargo, la mayoría de los temas, se compusieron en el ordenador portátil de Martín que, en aquel momento, estaba ubicado en un caluroso apartamento en Barcelona.

Una caja de cartón vacía, una vieja mesa y un aparato compacto estéreo eran todo el equipo del estudio. “Los temas “Marina” e “Independencia” de Preset se compusieron en ese escenario y realmente transmiten una sensación refrescante, muy necesaria después de esas salvajes noches españolas”. Y ahí está el resultado, para quien guste.

Xavier Valiño

1 199 200 201 202 203 308