CAMPUS GALICIA ENTREVISTA CON MEDUSA

ENTREVISTAS 2003

Medusa, amanece

Vigo. Verano del año 2000. Dos amigos componen una canción, “Que estalle una bomba”. Deciden formar una banda. Se llaman Starluxe. El productor Javier Abreu se fija en ellos, se involucra en sus proyectos y los pone en contacto con Dro. Starluxe se convierte en Medusa que, nada más nacer, se enfrenta a una gran prueba de fuego: telonear a Oasis en su concierto de Vigo.

Este año lo empiezan lanzando un EP con cinco canciones. La primera: “Que estalle una bomba”. “Al principio éramos Eladio (Santos) y yo (Javier Lado) en Brandell Mosca. En ese grupo, en el que se componía en inglés, escribimos las primeras canciones y nos dimos cuenta de que teníamos bastante que decir en castellano”.

Y en un estilo muy diferente al que seguía Brandell Mosca. “Sí, es cierto. Predomina esa idea en la música de que si un grupo canta en inglés y decide pasarse al español simplemente tiene que traducir las letras. Y no. De hecho, para mí, pasar a cantar en español es como volver a empezar. Incluso iría más lejos… En algunos casos un idioma marca un género porque no se pueden cantar tangos en inglés y flamenco en alemán”, dice Santos.

“Por eso, de repente, lo que hacíamos era completamente diferente. No sólo estábamos ante una letra en español. A todo el mundo que quiera cambiarse de idioma yo les diría que se olviden de todo lo que han hecho antes y empiecen de cero”.

Medusa cuenta con un padrino mítico, el productor vigués Javier Abreu. “No sólo nos produce. Fue el que recogió un poco la idea del grupo cuando estábamos a punto de tirar la toalla. Nos pusimos en sus manos y todo empezó a funcionar”.

Y ahora buscan el triunfo lejos de las academias televisivas. “Esos chicos tienen su camino y nosotros el nuestro y no se cruzan en ningún momento. En realidad, compiten entre ellos. No nos estorban. Lo que sí apreciamos en este caso es que se ha invertido el proceso. En vez de ser la fama el último paso, aquí es el primero. Después es cuando llegará, si llega, la creación”.

¿Habrá gira de Medusa? “Queremos ir paso a paso, poco a poco. Primero formamos un grupo sólido. Ahora el EP está en las tiendas. Después saldrá un LP. Y luego… gira. Pero cuando empecemos los directos queremos sonarle a la gente. No salir de la nada”.

Repasemos las canciones de un disco “dedicado al azul del mar, hoy teñido de luto”. “Que estalle una bomba”: “Es la primera canción que hicimos. Por eso nos interesaba que fuese la primera del EP. En realidad, fue una canción que se hizo en otro grupo. Fue la excusa para crear una banda nueva, el punto de partida de Medusa. En ese momento decidimos eso, “vamos a hacer canciones como ésta”. La letra también refleja una ruptura con todo lo anterior… y pone de manifiesto nuestras ganas de que pasara algo”.

“Nena”: “A nosotros nos gusta dedicarle esta canción a un hombre. De hecho, en los conciertos solíamos dedicársela a un ministro refiriéndonos a su presunta homosexualidad, ya sabes, eso de “no te cansas de esperar el tren que nunca va a pasar”. Todo lo que es la palabra nos suena un poco antigua, un poco machista. Nena. Es muy aplicable a muchos hombres. Casi todos somos muy nenas. La mayoría”.

“Ponte ciega”: “Es una canción muy antigua. Se compuso antes incluso de que existiese Brandell Mosca. La hemos grabado mil veces en casa. En principio no teníamos mucha intención de meterla en el disco pero… como nos la sabíamos y eso (risas). No, en serio, creemos que es de las que mejor han quedado. Es muy violenta en el sentido de que es dura de oír. Puede chocarle a la gente, pero eso entra dentro de la filosofía del grupo. Queremos chocar, que la canción te provoque cosas, que te haga sentir, que te conmueva”.

“Déjanos en paz”: “También es de las primeras canciones que compusimos. Es muy clara. Se trata de una reacción ante todo lo políticamente correcto. Al principio, en el círculo de amigos, cuando montamos el grupo, nos querían decir cómo teníamos que hacer las cosas. Incluso, muchos de los que ahora son fans, nos decían que el grupo era un paso en falso. Les contestamos eso: déjame buscar en todas las direcciones antes de cortarme el rollo, si ya alcanzaste lo insuperable y estás cansado déjanos en paz”.

“No amanece”: “Es de Nillo. Es la canción diferente, la más atmosférica. Y sin embargo, sigue teniendo un punto de unión con el resto de los temas. Es una canción de amor que fue elegida como fondo musical para unas imágenes sobre la marea negra en Televigo. Fue una buena elección porque es un tema muy gráfico, lleno de imágenes, que tiene un punto surrealista”.

Unos meses más tarde editan su segundo EP. La conversación continúa, por lo tanto, después de un tiempo.

¿Qué hay de nuevo en el segundo EP con respecto al primero?

– ­El primer EP pretendía ser un ejercicio de total y absoluta honestidad. Allí se quería reflejar al grupo tocando. El segundo adelanta lo que puede ser producir al grupo. Tenemos más arreglos. Y para compensarlo, incluimos dos temas en directo. Si algún día el grupo llega a ser famoso e importante, este segundo EP sería una rareza. Es quizás más atractivo que el primero.

Eso se llama saber venderse.

– ­Pero es cierto, aunque las canciones del primero eran canciones más antiguas y estaban más consolidadas. Este segundo es más experimental.

¿Cómo es Medusa en directo?

– ­Debe ser un poco impresionante (risas). No, lo decimos porque estamos vendiendo muchísimos discos. Es cierto. No lo decimos de forma gratuita. Bueno, muchísimos discos… Se entiende, para ser discos vendidos en conciertos. En cada actuación no bajamos de quince copias. De hecho, de uno de los EP no quedan. Bajo nuestro punto de vista eso es bueno porque quiere decir que el grupo convence. Lo habitual, aunque te guste mucho la banda que estás viendo y no sea un disco caro, es que pienses, bueno, ahora me gasto el dinero en copas y ya me lo compraré.

O sea, que debéis salir a morir.

– ­Es que además teníamos muchísimas ganas de salir a tocar. Ésta es una gira muy esperada por parte del grupo. Estuvimos un año componiendo y grabando. Por eso teníamos tantas ganas de tocar en vivo. Y nos va tan bien que incluso pensamos que el grupo se entiende mejor en directo que en los discos. Cuando te ve delante es cuando la gente se da cuenta de lo que ofreces. Un ejemplo es lo que le pasó a nuestro manager. Le gustaba mucho la maqueta que le habíamos mandado pero no se podía plantear cómo aquello se podía llevar al directo. Sin embargo, cuando nos vio, se dio cuenta de todo, alucinó. A veces eso pasa. Tú, ¿cómo te imaginas a los Smiths? Los vas a ver y flipas. Existen. Como nosotros, igual, que somos un grupo real y tangible.

¿Para cuando el LP?

– ­El Long play. Long Play lo llamaremos. Pues en teoría lo empezaríamos a grabar este mes y en septiembre estaría en la calle. Lo prepararemos entre Madrid y Vigo y esperamos tenerlo listo para en Navidad estar metidos ya en campaña de conciertos. Hombre, estaría bien que antes la gente, al conocernos tras esta primera gira, nos lleve a sus bares y eso. ¡Que nos llamen!

Belén López

CAMPUS GALICIA ENTREVISTA CON ELLIOTT MURPHY

ENTREVISTAS 2003

Elliott Murphy, haciendo surf por el pasado

EL 2003 marca el treinta aniversario deL primer álbum DE Elliott Murphy, Aquashow (1973), por lo que se puede decir que su carrera y la de Bruce Springsteen, que empezó en la misma época, guardan más de un paralelismo. El año pasado vio la luz su últimos disco, Soul Surfing, el número 22 en su discografía, que cada vez es más confusa.

Mientras Springsteen se hizo con un hueco entre los artistas que llenan grandes estadios, y de los que todos conocen perfectamente su discografía, Elliott Murphy ha permanecido en un discreto segundo plano, editando buenos discos en compañías distintas y viviendo en Paris.

En el año 1982 editó Murph The Surf, disco que nunca estuvo disponible en compacto en España, y que ahora aparece por fin gracias a Dusty Roses, la discográfica que lo apoya incondicionalmente desde hace unos años desde Oviedo. Esta nueva edición aparece, además, con nueva portada y un tema extra.

El propio Elliott Murphy explica lo que significó este disco en su trayectoria: “De alguna forma, éste fue mi álbum de regreso. Después de mis cuatro discos con las multinacionales en los años 70 (Aquashow, Lost Generation, Night Lights y Just A Story From America), me quedé a la deriva en el Océano Independiente”.

“Murph The Surf se grabó en Nueva York en Sundragon Studios con la banda con la que estaba girando en aquella época,” continúa, explicando quien estaba con él en aquellos días, “un grupo que consistía en Ernie Brooks al bajo, Richard Sohl a los teclados y Jesse Chamberlain a la batería. Tony Machine también tocó la batería en algunos temas, pero estaba dividiendo su tiempo entre David Johansen y yo. Y el vanguardista Peter Gordon añadió un poco de saxo y también de teclados. Resulta difícil de creer que ahora tanto Jesse Chamberlain como Richard Sohl hayan fallecido. Conocí a Jesse cuando él tocaba con Ernie y Chris Spedding en The Necessaries, y Richard Sohl venía de The Patti Smith Group, aunque ya lo conocía de antes. Todos hicimos muchas giras juntos y un montón de conciertos en Tramps, que era mi lugar habitual en Nueva York cuando vivía allí a principios de los 80. Tocábamos en Tramps cada jueves por la noche y parece que siempre llovía. Echo de menos a Jesse y Richard, y espero que sus espíritus vivan en este álbum”.

Con relación al disco, parece que está entre el predilecto de mucha gente. “Alguna gente me dice que Murph The Surf es realmente su álbum favorito, y especialmente canciones como “The Fall of Saigon”, “Continental Kinda Girl” y “Dusty Roses”. Aún toco muchas de estas canciones en mis conciertos, y probablemente añada más. “Garden City” trata sobre mi lugar de nacimiento en Long Island y espero llegar a cantar la canción ahí también. La foto de la nueva portada se hizo en Italia durante mi primera gira por allí, en la época de Murph The Surf. La foto se usó en un disco pirata, Live In Italy, y desgraciadamente el Alfa Romeo Spider en el que estoy sentado no es mío”.

Esta reedición incluye un inédito,“In A Minute”. “No estaba en el álbum original y no sé por qué. Me suena mejor hoy en día que antes. “Saigon” sigue siendo mi canción favorita del disco. Recuerdo que mis managers entonces me decían que nadie quería oír canciones sobre la guerra de Vietnam. Pocos años más tarde mi amigo Bruce Springsteen publicó Born In The USA y cambió la perspectiva histórica del rock’n’roll”.

Además, parece que la recuperación de aquel disco tendrá otras consecuencias más prácticas. “El año pasado empecé a hacer surf de nuevo… ¡Espero que la reedición de Murph The Surf me ayude a hacer un “hang 10” una vez más!”

Xavier Valiño

CAMPUS GALICIA ENTREVISTA CON KINGS OF LEON

ENTREVISTAS 2003

Kings Of Leon: “Hay pastores y adictos al crack en nuestra familia”

Esta misma semana está de gira por nuestro Estado la banda revelación del 2003 en cuanto a rock clásico se refiere. Sus canciones remiten a Creedence Clearwater Revival, Allman Brothers y buena parte del rock sureño de los 70. Kings of Leon presentan su primer disco, Youth & Young Manhood y nos cuentan la historia del grupo.

Kings of Leon es una joven banda del estado americano de Tennessee. Son tres hermanos: Caleb (voz y guitarra), Nathan (batería) y Jared (bajo) Followill, además de su primo Matthew Followill en la otra guitarra. Su primer disco Youth & Young Manhood muestra que sus canciones se basan en emociones brutas y ritmos básicos. Kings of Leon (que tienen ese nombre porque tanto su padre como su abuelo se llamaban Leon) es una banda diferente, más clásica.

Ellos mismos cuentan su historia. “Nuestro padre era misionario da iglesia Pentecostal, lo que nos hizo crecer en la carretera entre Oklahoma City y Memphis, para allá y para acá, hasta 1998. Jared y yo nacimos en Memphis, Nathan y Matthew en Oklahoma,” comenta Caleb.

“No teníamos una casa de verdad,” continúa Nathan. “Nos quedábamos con parientes en las dos ciudades. Vivíamos en el asiento de atrás de los coches. Durante cuatro años tuvimos un trailer y, durante otros diez, o la iglesia nos alojaba en un hotel o nos quedábamos en la casa del pastor. Fue lo que hicimos durante toda la vida. Nuestro padre trabajó en una iglesia en Mumford, en Tennessee, de 1986 a 1992. Está a 30 minutos de Memphis. Allí frecuentamos la misma escuela durante unos cuatro años, con los mismos colegas, por primera vez. Además de eso, teníamos clases en casa.”

Su primer contrato estaba al caer. “De allí marchamos para Nashville, hace dos años y medio,” prosigue Caleb. “Comenzamos a componer y, un año después, la RCA nos contrató.”

La actividad de su padre no fue en vano. “Comencé a tocar en la iglesia a los siete años, en la batería,” asegura Nathan. “Mi madre tocaba el piano antes de los sermones de mi padre. Caleb comenzó a tocar, al verme, también en la iglesia.” Caleb continúa: “El sonido en la iglesia es bueno, parece blues. Las personas no siempre tocan bien, pero con todos juntos siempre se logra un sonido espectacular.”

Nathan también tiene su versión. “Nuestra música tiene muchos de esos elementos. A la iglesia la gente va por el culto, no por la música. Uno se aproxima mucho a quien toca con él, no existe una presión, nadie va a ser recriminado por equivocarse. Eso hace más fácil nuestro trabajo como banda. No tenemos esa preocupación de equivocarnos. Estamos allí sintiendo la música, en vez de preocuparnos. Era maravilloso tocar en la iglesia: canciones de 15 minutos y las personas juntas, bailando.”

Curioso detalle, el de Kings Of Leon como adeptos a las músicas de color. “Es nuestro tipo de música, el gospel; parece los Rolling Stones con un cantante diferente en cada canción,” apunta Caleb. Nathan insiste: “No desistimos de nuestra música; estaba con nosotros todo el tiempo. Pero que conste que Aretha Franklin era miembro de la Iglesia y Al Green también. No queremos que nos vean como una banda de iglesia, pero no tenemos miedo de admitir que nuestras influencias tienen mucho que ver con nuestro pasado. Ahí descubrimos la libertad de ver la religión de la manera que nos pareció mejor. Fue cuando profundizamos más en Led Zeppelin, los Stones, Tom Petty… Cuando oigo a los White Stripes me sorprendo porque pienso que podemos hacer eso, y, tal vez, hacerlo bien.”

No todo es religiosidad. También hay experiencias mucho más terrenas en su música. “Molly’s Chambers” trata de una joven de las que, si aparece en tu vida, no puedes dejarla pasar. Ellas pueden complicar tu vida, mas vale la pena. La música intenta reproducir el sentimiento de como ella te puede,” dice Nathan. “Wasted Time” habla de las personas que intentan ser lo que no son, y “Wicker Chair” va de ver a alguien autodestruirse, sabiendo que no se puede hacer nada al respecto. Es algo melancólico. “Holly Roller Novocaine” es nuestra canción más personal.”

¿Y cuál es su interés al componer o grabar discos? “No pensamos en lo que va quedar en el oído de las personas,” dice Nathan. “No es eso. Nos preguntamos cuál es la mejor manera de poner lo que sentimos en la canción.” Caleb añade: “Nuestro interés es grabar discos. Si ves una buena película, oyes canciones lentas y rápidas. Si la película es mala, todas las canciones serán rápidas. Si la película es exagerada, todas serán lentas. Quiero que nuestros discos sean como buenas bandas sonoras: quiero que esté todo allí, todas las partes de la vida.”

Además de serlo, se sienten diferentes. “Hoy en día, muchos artistas muestran su alegría durante todo el disco o lloran todo el tiempo. No somos así. Nos gustan las variaciones,” asegura Nathan. Caleb lo corrobora: “Somos diferentes de la mayoría de las personas. Éramos muy pobres, nunca tuvimos nada. No somos nada arrogantes, somos normales, con los pies en el suelo. Hay pastores y adictos al crack en nuestra familia.”

Xavier Valiño

CAMPUS GALICIA ENTREVISTA CON MERCEDES PEON

ENTREVISTAS 2003

Mercedes Peón: “A desaparición da tradición da grima”

De entrevista en entrevista Mercedes Peón vai desentrañando os contidos de Ajrú, o seu segundo disco. A promoción é intensa, pero ela non perde o bo humor.

“Ajrú é un traballo libre e sincero, cheo de sentimentos propios e penso tamén que atemporal”. Así presenta Mercedes Peón o seu segundo disco, chamado igual que un proxecto de banda que tivo hai uns anos e que, finalmente, non saíu adiante. “A ideóloga do grupo era eu pero tiña que ser unha iniciativa compartida. Finalmente resultou inviable porque cada un tiña as súas inquedanzas. Nese momento foi cando decidín que plasmaría todas as ideas que tiña pola miña conta, como solista.”

Aí nacía o personaxe público de Mercedes Peón, que popularizaría o programa da Televisión de Galicia Luar. Un pouco máis tarde editaría un disco que revolucionaría o mundo da música folk non só en Galicia, senón en toda Europa. Titulouno Isué.

Agora recupera o nome daquela banda que nunca veu a luz para o seu segundo traballo. “É que ten moita forza. Sempre me gustou moito e, se non o empreguei para o primeiro disco, foi porque me parecía que Isué identificaba mellor o que había naquel traballo. Ajrú ademais de aturuxo pode ser calquera tipo de berro e iso ten moito que ver coa estética deste novo traballo.”

Mercedes Peón di que ao pasar os 30, as persoas viven dun xeito distinto. “É como se foses máis consciente da morte. Non é que sexas vella nin nada diso. Eu considérome nova con 36 anos, teño moita enerxía, fago deporte… todo isto. O que pasa é que es máis consciente do teu propio ser, do finito que es. É por iso que gañas en espiritualidade,” explica.

E todo isto é fácil de atopar nos seus traballos. De igual maneira non custa nada recoñecer o forte compromiso da artista coa terra. “A música tradicional, esa que se transmite de pais a fillos, oral e visualmente, está en grave perigo de extinción,” conta.

“O rural está desaparecendo e iso conleva que a transmisión oral da lingua e das tradicións desapareza con el. Acábanse os roles e con eles todas as manifestacións artísticas tradicionais que ían asociados a eses roles. A cousa está moi fastidiada,” di.

“E todo isto agrávase ante a pasividade do Estado que deixa que aconteza ou cando emprende iniciativas para frealo non resultan efectivas. Dá grima,” engade.

Neste sentido, a artista é moi clara cando di que o que ela fai cando se sube ao escenario non ten que ver con isto. “Os que nos subimos a un escenario para cantar cousas, non estamos facendo nada pola tradición en absoluto. Cobramos por isto. No meu caso o que fago é lucrarme dunha tradición ancestral tremenda que me fai ser única no mundo e por iso teño proxección internacional.”

Pese á desaparición dos roles e do mundo rural en Galicia, Peón defende a morte o traballo de recollida. “Dicir que xa non ten sentido a recollida é dunha ignorancia moi grande. É como capar os coñecementos. Hai que ir á fonte directamente. É o de verdade, a orixe. É máis, o que había que facer en Galicia é impregnar a universidade coas recollidas de campo.”

Houbo un crítico que dixo por Isué que Mercedes Peón facía folk do século XXI. ¿E agora con Ajrú? “O problema de todo isto son as etiquetas. Eu creo que a miña música pode ser moitas cousas. Eu quedaríame co que dicía ao principio: son cancións sinceras e libres.”

Belén López

CAMPUS GALICIA ENTREVISTA CON ELLIOTT MURPHY

ENTREVISTAS 2003

Elliott Murphy, la última estrella de la noche

El 2003 ha sido un gran año para el ya clásico Elliott Murphy en España, al menos en cuanto a la edición de sus discos. En medio de varias giras ha tenido tiempo para reeditar el legendario Murph The Surf en febrero, y publicar la colección de material añejo Vintage Series en marzo -sólo disponible a través de Internet-, el doble disco en directo Last Of The Rock Stars… And Me And You y, ahora, en octubre, su último disco doble en estudio, Strings Of The Storm. Este sábado 8 lo presenta en la sala Playa Club de A Coruña. Escuchemos, en sus propias palabras, lo que tiene que contar sobre su última obra.

“Mi río de canciones fluía poderosamente esta vez y yo no soy nadie para dejar las cosas almacenadas sin enseñarlas durante años. Además, siempre que crees que tu almacén esta vacío y que no tienes nada digno de enseñar encuentras cosas que estaban ahí y que habías hecho hace mucho tiempo (yo, por ejemplo, con el disco Vintage Series Vol. 1).

Antes incluso de que empezara a contar las canciones que tenía, antes incluso de tener estas canciones, yo sabía que iba a ser un álbum doble y que era algo que tenía que hacer. Hubo momentos de pánico y desesperación pero yo me sujeté al mástil de mi barco como Ulises; fuertemente atado con cuerdas de guitarra hasta que la tormenta pasara y el mar se calmara y pudiéramos atracar en el seguro puerto de Le Havre. Había oído el canto de las sirenas y ahora solo quería bailar con ellas.

El proceso de grabación comenzó como un pequeño susurro hace un año; unas cuantas canciones como “Moan” y “Temple Bar” fueron grabadas mientras yo trabajaba en “Better Days” para el disco de tributo a Bruce Springsteen Light of Day. Coincidió que el viento fue favorable y arrastró a Ernie Brooks -guitarra- y a Kenny Margolis -piano- a la ciudad y, finalmente, a Cindy Bullens que con sus coros añadió mucho soul y gracia. Danny, Thomas y Florent fueron indispensables también.

Una vez más estoy impresionado por los enormes talentos del increíble equipo que he juntado a mi alrededor. Especialmente con el siempre fiel Olivier Durand, el cual, junto con el doctor Flo -Florent Barbier, percusión- y yo mismo formamos el trío sagrado que malgasta incontables días pululando alrededor de la sala de control buscando… el sonido. Y si hay un sonido característico en el álbum puede que sea la guitarra barítona que Olivier sugirió. Y mi kazoo, por supuesto…

En cuanto a lo que tiene que ver con la composición, para mí el período más terrible fue la semana después de haber vuelto de Estados Unidos el pasado mes de junio, en el que tuve que sufrir ese terrible jet-lag que me despertó a las dos de la madrugada después de apenas unas horas de descanso. Así que al anochecer bajé a mi estudio y, durante cinco noches consecutivas, escribimos una canción y grabamos una maqueta. El “escribimos” es por mi gato negro Salem que parecía estar fascinado con todo el proceso. O quizás fuera Salem el que dio todo su encanto al proceso desde el principio. Es lo mismo: él ronroneó constantemente hasta que cada canción era rescatada y finalmente me iba a dormir a las 6 o 7 de la mañana. Las canciones del jet-lag fueron “Big Sky”, “Le Future”, “Last Star of the Night”, “A Mountain of Love” y, por supuesto, “Jet-Lag”.

Incluso después de haber grabado cada canción que había escrito para el álbum yo sabía que algo importante se me estaba olvidando: la primera canción del álbum, el comienzo. Y como una mariposa “Green River” voló dentro de mi ventana una mañana temprano en el País Vasco. La terminé después del desayuno y la banda la tocó esa misma noche en un gran concierto en Vitoria. Hay dos versiones en el álbum: “Birds” de Neil Young y “The Banks of the Ohio” que es una canción folk tradicional americana. Un poco de “Birds” llevaba estando años en mi cabeza –“And if you fly away without me…”-, pero nunca pude figurarme de dónde venía. Finalmente un amigo me lo dijo. “The Banks of the Ohio” es de la antología de Harry Smith de canciones folk americanas, un punto de partida tan bueno como el que más.

¿Qué más? Unas cuantas canciones fueron compuestas en un hotel en Ferrara, Italia (“From Room 102”, “O Catarina”), y una en Mallorca (“The Red Lights”). La mayoría de las grabaciones son en directo y mi voz viene de esas sesiones básicas donde yo me sentía más inspirado, rodeado de grandes músicos. Aún ahora continuo revisando algunas canciones de Strings of the Storm y, probablemente, las letras cambiarán un poco cuando las escuches en el escenario. Walt Whitman también lo hizo.

Las tres -o quizás cuatro- portadas diferentes no tienen nada que ver con un plan de marketing, sino simplemente con diferencias culturales entre Francia, España y Alemania. Un poco como el fútbol, supongo. “Ground Zero” realmente sólo salió a la luz en Francia en un EP, así que la incluimos como regalo para todo el mundo.

Todo era como si yo fuera un detective en una misión secreta, sólo que no sabía cuál era el secreto. Como si viajara día tras día sin saber el destino. Como hacer el amor en total oscuridad con una desconocida que nunca hubieras visto. Era surrealista y por eso elegí parafrasear unas cuantas palabras de André Bretón para el título. Espero que Strings of the Storm me ayude a comprenderlo todo algún día…

Siempre trato de dar lo mejor de mí a vosotros, mis seguidores, porque vosotros sois mis guardianes del tesoro y dais a mi música y a mis palabras un hogar a lo largo y ancho del mundo. Confío en no haberos dado demasiado…”

Xavier Valiño

1 12 13 14 15 16 22