ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON LOU REED

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON LOU REED

Ultrasonica e-zine :: Xavier Valiño

ENTREVISTAS 1998


Lou Reed, rock adulto

 

 

 

Perfect Night Live In London no es más que una excusa para escuchar a Lou Reed descubrirse como nunca en sus palabras. Por difícil que parezca, esta vez Lou Reed se ha prestado a hablar y parece completamente honesto.

 

¿Retocas mucho las canciones antes de darles la forma definitiva?

– Generalmente oigo música y canciones en mi cabeza todo el tiempo. Sólo para mí. Y, cuando decido hacer un disco, comienzo a poner en el papel aquello que oigo. Así es. Lo hago porque hay que hacer un disco y es divertido tocar y todo eso. De otra forma, no me preocuparía. Sigue y sigue sonando. A veces se vuelve tan intenso que tengo que escribirlo inmediatamente. No me deja, y si no lo escribo rápidamente, se marcha y no vuelvo a olerlo nunca.

 

Dijiste alguna vez que escribir es como ir quitando palabras para hacer una declaración la más concisa que se pueda.

– Sí, pero yo hago la autoedición en mi cabeza. Es más efectivo por la experiencia, que en mi caso me ha permitido mejorarlo. Es la práctica. Es como practicar con la guitarra. Después de un tiempo, las cosas son más fáciles. Eres más rápido y mejor. Yo edito en mi cabeza mucho mejor. Y después rescribo algo, pero no mucho. Y lo hago todo con el ordenador, porque no puedo ni imaginarme ya no hacerlo con el ordenador. Me ahorra tanto tiempo… Da miedo pensar como solía ser en el pasado.

 

¿Libros de notas y cosas así?

– Sí. Cajas de cerillas, trozos de papel, flechas que remitían a otros papeles… Ahora es la versión uno, la dos, la tres y así hasta el infinito. No se trata de cortar y pegar, no llego tan lejos. Son pequeños cambios. He escrito todos mis últimos discos con el Mac. Puedo escribir en una semana lo que antes me costaba un mes. Puedo leer lo que escribo, hacer nueve versiones y verlas todas. Creo que el secreto está en la reescritura, y para eso está el ordenador: para la velocidad y la precisión. Y eso está hecho para mí. Mi madre me hizo tomar clases de mecanografía porque pensaba que nunca tendría un trabajo, así que ahora sé cómo defenderme con el ordenador.

  

¿Qué te motiva para escribir una canción?

– No tengo ni idea de lo que me motiva, a no ser lo que ocurre a mi alrededor que me hace reaccionar. Sé que no voy a cambiar la forma de pensar de nadie. Sé que no va a afectar a nada. Sé que hablo para los ya convertidos. Sé que es una expresión de algo. Pero estaría bien si cualquiera de las canciones se convirtiera en un símbolo de algo. Aunque no formo parte de ningún grupo, creo que la única forma de parar ciertas cosas es organizarse y hacer algo.

 

¿Qué te parece que quieran censurar los contenidos de Internet?

– No lo entiendo. Creía que esos días ya habían pasado pero, cuando ves lo que pretenden, te das cuenta de que no es tan sorprendente como podrías haber pensado. Y, corrígeme si me equivoco, pero parece que el correo electrónico no tiene tantas garantías constitucionales como el escrito. Se trata de escribir y recibir algo. Es la relación entre dos personas, y dicen que su transmisión no es segura. Y eso sucede porque, corrígeme también si no es así, ellos son los malos tipos que dicen que se trata de una emisión y, por lo tanto, ha de estar sujeto a las mismas reglas que la televisión. ¿Qué le puedes decir a alguien así? ¿Pero de qué hablan?

 

Ya lo intentaron con anterioridad.

– No pudieron hacerlo con los libros, no pudieron hacerlo con las películas, lo intentan con la televisión y ahora con esto, algo fresco. Y si no lo consiguieron, no fue porque no lo intentaran. Éste es un país que censuró Ulises. James Joyce. ¿Estamos satisfechos de ello, este país puritano? ¿Es algo de lo que estar orgullosos? Henry Miller se tuvo que ir a Francia. William Burroughs tuvo que publicar en Francia. En las playas de Europa las mujeres están en topless. Nadie piensa en ello. La gente va a la sauna. Si lo hicieras en Nueva York,  sería considerado pillaje. Dios sabe cómo acabará. Está fuera de toda proporción. Si parpadeas rápidamente, puedes ver al demonio por ahí. Así que no sorprende lo que intentan hacer con Internet.

 

¿En algún momento te ha tentado la novela?

– Al principio tenía intención de escribir una novela, incluso fui a talleres de creatividad literaria. Al mismo tiempo estaba en bandas de rock’n’roll. Y la verdad es que no hace falta dar un gran paso como para decir: ‘¿Por qué no uno las dos?’ Quería escribir palabras simples que causaran alguna emoción y unirlas a mis tres acordes.

 

Es una idea que viene de muy antiguo.

– Yo tenía esa idea desde el principio: mezclar las letras y el sonido de las guitarras. Y recuerda que estás hablando con alguien que ha estado metido en los bares desde los 14 años. Pero que también se ha graduado en Filología Inglesa. Ahora mezcla eso con alguien que ha estado leyendo a William Burroughs y a Delmore Schwartz y que se encuentra con Andy Warhol. ¡Qué mezcla de influencias! Así ha sido desde mi primer disco. Puedo haberme equivocado aquí o allá. Puedo haberme caído, o haberme mantenido en pie, o haber volado, esto o lo otro, pero siempre ha estado ahí, para lo bueno y para lo malo.

 

¿Entonces hay una línea en todos tus discos?

– Eso es lo que he dicho. Si te lo plantearas todo de una tacada, parecería interesante. El otro día vi una revista en la que tenían todos los discos comentados juntos. Alguien diría que no todos son buenos. Tampoco se trataba de eso. Era simplemente alguien intentando encontrar un enfoque desde el principio, desde la nada hasta lo más intenso. Si quieres oírlo, ahí está. Cuanto más lo necesites, más claro es. Hay tantas cosas que suceden y no quiero decírselo a la gente. Me gustaría que… bueno, simplemente se trata de rock’n’roll y, si quieres meterte en las letras, puedes, y si no quieres, pues lo que hay ahí no son más que unos chillidos.

 

¿Crees haber llegado a alguna forma de arte?

– No quiero ser pretencioso y llamarlo arte. Pero espero que lo que hago sea lo suficientemente puro, bueno y honesto, tanto en su concepción como en su expresión para ser…

 

¿Ayuda una nueva relación (con Laurie Anderson) a sentirte vivo?

– Bien, mírame. Me siento muy bien ahora y todos estos días. Pero nunca sabes. Pregúntame dentro de una semana. Ahora me parece como si hubiera entrado en una de esas 40 billones de galaxias que ha encontrado el telescopio Hubble. Así pienso. Soy un tío con suerte. Quiero decir, escribo sobre todo, en mi contra de alguna forma. ¿Cuántos secretos puedes guardar? Por otra parte, soy un escritor. La gente se olvida de eso. Las cosas se vuelven… Ni siquiera yo entiendo el proceso completamente. Pienso que tengo la suerte de -y no quiero sonar new age, pero no puedo evitarlo, es así- tener este talento y esta habilidad. Y, además, he aprendido a tratarlo con respeto, de sacarle el máximo partido.

 

¿Está el sonido depurado en Perfect Night Live In London?

– Tal vez. Pero ten en cuenta que es muy difícil hacer un buen trabajo a la hora de grabar un disco con electricidad. Si quieres conseguir ese ruido, tienes que hacerlo mientras la gente lo toca, mientras está ahí. Hoy he estado escuchando un disco que es lo más triste que se puede ser, algo de lo que ya no se escucha. Lo recomiendo: se trata de una colección de soul del sello Loma Records, y la canción, una de mis tres favoritas de todos los tiempos, es “Stay With Me” de Lorraine Ellison. No me gustaría sonar como un viejo que dice que antes la música era mejor que ahora. Después escucha “Heart Be Still” y tendrás un buen ejemplo de lo que es. Para mí, ésa es la inspiración. Intenta conseguir eso en un disco. Es lo más extraordinario que he escuchado. Pensaba llevarlo conmigo y cuando me preguntaran que escucho, que es lo que me motiva, ponerles la canción. Asombrosa.

 

¿Qué te pareció que The Velvet Underground entrase por fin en el Rock’n’Roll Hall Of Fame?  

– Mejor tarde que nunca. Me sentí muy honrado. Es agradable estar incluido entre gente que son mis ídolos y, también, mis colegas. Lo único que siento es que Sterling Morrison no haya estado vivo para pasar por la experiencia. También quería señalar la ironía que hay en que les haya costado tanto tiempo aceptar al grupo. Espero que no les lleve tanto hacer lo propio conmigo.

 

¿Sientes la misma pasión que antes?

– Al igual que la generación previa a la nuestra, espero por lo menos que los músicos hagan cosas nuevas. ¿Por qué no? Lo hace la gente del jazz, la gente del blues. Fui a ver a B.B. King hace tres semanas en un pequeño club. La gente se pegaba por entrar. Y fue increíble, un auténtico maestro. Era sorprendente verlo tocar a través de un amplificador que cualquiera puede comprar. Estaba sentado allí, sintiendo temor y respeto. Tiene setenta años. Cantó cosas que nunca antes le había escuchado. Y otras que ha hecho dos millones de veces antes y parecía estar encantado. Así que, ¿qué debo temer?

 

¿Compartes que el rock es cosa de jóvenes?

– Eso es lo que dicen, para lo que nació el rock. Y yo digo: ‘Está bien, llamadlo la música de Lou Reed. Así me dejareis tocar. ¿O es que me vais a poner a pastar?’ Me hubiera gustado que la generación anterior, en lugar de ponerse a hacer las viejas canciones… Pero eso es lo que hicieron. Y ahora tienes esta generación, con gente que no son, ni quieren, sentirse nostálgicos, que tienen un planteamiento serio: quieren hacer rock. Puede que lo mío no le diga nada a gente de nueve años, pero nunca pretendí dirigirme a los de nueve años, sin ofender a nadie de esa edad que me pueda leer.

 

¿Y cómo se lo explicarías a alguien que aún lo duda?

– Puedes comprobarlo en mis canciones. No es simplemente un rollo que te suelto. Tengo unos discos, puedes escucharlos. ¿Es o no es cierto? Mira como empecé. Todo este tiempo, desde mi primer disco, me han dicho que tal o cual era la mejor canción que había compuesto y que desde ahí sólo me esperaba la caída en picado. Como con “Heroin”. ¡Gracias por lo que decís! ¿Pero cómo podéis saberlo? ¿Acaso componéis? ¿Cómo estáis tan seguros?

 

¿Cómo te enfrentas a la influencia que todos dicen que has tenido ya desde el primer momento?

– Si te digo la verdad, habitualmente no veo eso de la influencia. La gente me lo dice y yo les contesto que si ellos lo piensan así… Pero yo no me lo creo. Y desde luego, cuando la Velvet Underground existía, casi no vendimos ningún disco. Literalmente. Una cantidad ridícula. Todo esto llegó mucho más tarde y empezó a crecer hasta que, de repente, se convierte en algo intocable. Pero no era así al principio, ni después, ni siquiera en el medio de todo, al menos en lo que yo recuerdo. Tal vez fuera una idea que estaba flotando en el éter. No lo sé. No era algo que yo siguiera. ¿Yo una influencia? ¡Si sólo estoy tocando la guitarra! Aunque a decir verdad, lo encuentro muy, muy… me hace sentir bien. Y es halagador, si es así.

 

¿Te mantienes al día de lo que sucede en la música?

– Sí, escucho otras cosas. Pido a la gente que me tenga al día de lo que vale la pena escuchar. El otro día escuchaba a un grupo  llamado The Music. Muy buena batería, muy interesantes. Y también escuché a… Lorraine Ellison, lo que antes te comentaba, que es lo máximo. Es iluminador y revelador. Increíble. No tienes ni idea. Daría cualquier cosa por tener una copia aquí. Te ataría y te haría escucharlo.

Xavier Valiño

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON SIX BY SEVEN

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON SIX BY SEVEN

Ultrasonica e-zine :: Xavier Valiño

ENTREVISTAS 1998


Six By Seven, la nueva era

 

 

Se acabó el brit-pop, aunque no tenga acta de defunción oficial, y ya hay quien está bien situado como el mejor recambio. Six By Seven son una de esas buenas nuevas bandas.

 

Tengo entendido que lleváis seis años juntos.

– Sí, seis años, pero sólo dos o tres años como Six By Seven. Nos encontramos en la Universidad. No éramos una banda que venía del fracaso de otras. Cuando acabamos en la Universidad, decidimos continuar con el grupo. Hace como unos dos años sentimos que había algo especial que nos daba un objetivo, un sentido a lo que hacíamos, y que para nosotros significaba algo tocar y componer.

 

Grabáis para la compañía Beggar’s Banquet.

– Lo que sucedió es que la persona que se encargaba de fichar a las bandas nos llevaba siguiendo como unos ocho meses, viendo todos y cada uno de nuestros conciertos y, al final, acabó por ofrecernos un contrato.

 

¿Sentisteis pánico ante la reacción a vuestros primeros singles?

– No, al contrario: la reacción a nuestro primer single "European Me" fue la de sentir que por fin se hacía justicia. Era una canción tan poderosa que pensábamos que lo merecíamos. Cuando tuvimos la versión definitiva por primera vez en nuestras manos, pensamos que no podíamos esperar ni un minuto. Y con esa canción todo el mundo pudo conocernos y leer sobre nosotros.

 

¿Qué ecos del pasado se pueden reconocer en vuestra música?

– Supongo que podemos retrotraernos a grupos como Spacemen 3 o Mercury Rev, pero no hay una lista tan larga de grupos que podamos citar como influencia. De final de los 80, principios de los 90, pero también de los 60 como los Beatles. Nos gustan tanto como a Oasis, pero está claro que lo nuestro no es una copia al pie de la letra de lo que ellos hacían. Es como nuestra interpretación de esa historia. Nosotros solíamos tocar en grupos blues o country, pero está claro que esto es diferente.

 

¿Os sentís cercanos a bandas como Mogwai, Spiritualized, Stereolab o Radiohead?

– Sí, viajamos en el mismo barco que Mogwai, pero estructuramos nuestras canciones de forma diferente. Lo nuestro tiene más que ver con las letras, y tenemos saxo y órgano Hammond. Spiritualized son una gran influencia. Radiohead no tanto. Y en cuanto a Stereolab, nos gustan, pero la relación viene de grupos que nos gustan a ambos, como Can y otros grupos alemanes de los 70, sobre todo.

 

¿Pensáis que vuestras canciones están hechas para el directo?

– Por supuesto. La gente escucha el disco y, cuando viene a vernos, sienten que ése es el auténtico propósito de las canciones, porque suenan con potencia y se convierten en algo dinámico. Somos una banda de directo, de intérpretes. La gente suele estar enfrente de nosotros sorprendidos, con la boca abierta.

 

¿Habéis tocado en algún festival de verano este año?

– Hemos tocado en Glastonbury y tuvimos como tres veces la gente que suele venir a vernos. Tocamos la primera noche, la del viernes, y estuvo lloviendo todo el día y toda la noche. Parece ser que incluso fue peor este año, con lluvia mucho más intensa y temperaturas muy bajas. Fue alucinante tocar así, con toda esa gente delante.

 

¿Cómo son vuestras relaciones con la prensa británica?

– Son buenas. Cuando editamos "European Me" todos querían hablar con nosotros y, desde entonces, están escribiendo cosas positivas.

 

¿Creéis que tienen un gran poder para apoyar o hundir a una banda?

– No, no tienen ningún poder. No pueden vender discos. Lo único que tiene poder es la radio: si consigues estar en la radio o en la televisión, llegas a millones de personas; en caso contrario, estás en otros circuitos. Las revistas se dirigen a un público más selecto, pero también hay que tener en cuenta que han escrito cosas muy buenas de bandas que eran realmente malas.

 

¿Creéis que es más fácil estos días para los grupos que hacen música de baile?

– Sí, ya que puedes comprar un equipo de grabación por muy poco dinero y sólo necesitas una o dos personas; además, pones los discos en la calle por muy poco dinero, con lo que las compañías ganan más. También, su música se escucha en las discotecas, y puedes intentar hacer un cruce de músicas, como hacen Prodigy.

 

¿Habéis escrito ya nuevas canciones?

– Sí, hemos regrabado "For You" para editar como single y tres canciones nuevas, además de una versión de los Rolling Stones, "No Expectations", del álbum Beggar’s Banquet. No la reconocerás. Bueno, sí, sólo que se trata de una canción de los Rolling Stones hecha por Six By Seven. Las canciones del álbum tienen ya tres años. Estamos cansados de escucharlas en disco, pero no de tocarlas en directo. Las nuevas canciones no sabemos muy bien cómo serán; aún no nos lo hemos planeado, suenan un poco más fuertes.

 

¿Tenéis suerte por tener un contrato ahora que muchas compañías despiden a sus grupos?

– Sí. No sé si los medios ayudan a esto. Unas semanas apoyan a unos grupos, otras los tiran… También se quejan a veces de que la música está acabada o se inventan un nuevo estilo. Sólo se trata de vender revistas. ¡Si hasta han puesto a las malditas Spice Girls en las portadas! Tal vez deberían de empezar por intentar algo más ellos mismos. No saben lo que sucede desde que el brit-pop está en horas bajas. Bandas como nosotros o Mogwai, que deberíamos ser ahora lo más importante, no tenemos tampoco sitio porque no sonamos en las radios y así no venden. No sé lo que sucede, todo es muy difícil.

Xavier Valiño

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON MADONNA

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON MADONNA

Ultrasonica e-zine :: Xavier Valiño

ENTREVISTAS 1998


Madonna, nueva espiritualidad

 

 

A Madonna le ha llegado la hora de poner en tela de juicio toda su carrera. Ray Of Light significa un acercamiento a otros mundos hasta ahora inexplorados en su carrera. “Si en medio de todo el caos hubo algún mensaje positivo, entonces he triunfado. Pero no es que sea muy divertido ser una rebelde o una pionera cuando te conviertes en la diana de los temores de todo el mundo. Tienes que ser increíblemente resistente, y hay veces en las que hubiera deseado no hablar tanto, porque me dejaba tan exhausta tener que defenderme todo el rato… Mirando hacia atrás, fue una gran lección para mí y muy liberador, porque cuando no eres popular y todo el mundo te ha dado la espalda, tienes la libertad de hacer lo que quieras y cuando quieras, sin tener que complacer a todo el mundo.”

 

Las primeras palabras de Ray Of Light dicen: “Cambié la fama por el amor sin pensarlo dos veces”. ¿Sigues manteniendo la misma ambigüedad sobre la fama y su precio?

– Así es. No voy a decir que ser famosa es lo peor que me ha sucedido pero, por otra parte, es una cruz con la que tengo que cargar. No cambiaría mi vida por nada: he sido bendecida con tanto, he tenido tantos privilegios, pero ser famosa es como la agonía y el éxtasis. Conoces a gente y tienes experiencias que nadie más llega a tener pero, a la vez, no  puedes ser anónima. Lo que tengo claro es el papel que ha tenido en mi carrera y que al principio lo ensombreció todo. Creo que ahora tengo una mejor perspectiva que la que nunca he tenido. Me he dado cuenta de que la aprobación, los titulares, ser popular y amada por la gente de una forma universal no es en absoluto un sustituto de ser amada realmente. Pero si tienes que buscar un sustituto, ése es el mejor que hay.

 

También hay otra frase que dice: “He tenido tantos amantes que vinieron deslumbrados por la fama”. ¿Fue un descubrimiento deprimente?

– No se trata de decir que sólo les atraía por eso, pero reconozco que había una gran parte. El poder es un gran afrodisíaco y la celebridad también. Pero no me siento decepcionada por ello.

 

Una vez dijiste que el rechazo es un gran afrodisíaco. ¿Necesitas tantos?

– Todo el mundo los necesita. Hablo por todo el mundo. Quiero decir, el rechazo, ¿no quieren todos aquello que no pueden tener? Eso es lo que quieres para los momentos de locura fugaz, luego te despiertas, te aclaras y sigues con tu vida.

 

¿Y es la convicción de que nunca encontrarás una alma gemela algo que te persigue?

– Lo ha sido. Cuando piensas en lo que hago y la clase de vida que llevo y el hecho de que soy famosa, no creo que sea un estilo de vida atractivo para la gente, a menos que les guste la idea de llamar la atención, a menos que sean muy superficiales. Estoy en una situación muy extraña. El bagaje que traigo conmigo es demasiado, y se necesita ser alguien fuerte y con coraje para tener una relación conmigo. A veces parece imposible, momentos en que pienso olvidarlo para siempre.

 

“Nothing Really Matters” parece ser sobre tu hija, Lourdes. ¿Estás tratando de decir que éste es el primer amor puro de tu vida?

– Sí, es totalmente puro. No sabe que soy famosa, no tiene ni idea. Y se trata de un amor completamente incondicional, lo que yo nunca conocí porque crecí sin una madre, que murió de cáncer cuando tenía 6 años. Tuve un padre, sí, pero el amor de una madre es diferente. Tuvo un gran impacto en mí, y supongo que lo mismo le ha pasado a alguien que tiene hijos. Cuando tienes un hijo tienes que salir de ti misma. No puedes sentarte a sentir pena de ti misma o sentir que eres una víctima de una forma u otra. Ves la vida desde una perspectiva totalmente diferente.

 

¿Te sientes avergonzada por alguna de las portadas de tus discos?

– Son un mapa de mi vida. Pero cuando veo alguna de mis antiguas fotos pienso que alguien me tenía que haber arrestado y prohibirme alguno de aquellos peinados. Todos los errores son crueles, tienen una parte buena y otra mala. Todo el mundo critica ahora los 80, pero yo pienso que fueron fabulosos y seguro que Boy George está de acuerdo (riendo).

 

En muchas de tus canciones parece que ves la pista de baile como un poder mágico.

– La pista de baile era un lugar bastante mágico para mí. Empecé queriendo ser bailarina, así que tuvo bastante que ver. La libertad que siento cuando bailo, la sensación de que no habitas en tu cuerpo, dejándote ir, expresándote a través de la música… Siempre me pareció un lugar mágico, incluso aunque no tomes éxtasis.

 

A pesar de que la gente lo tomará mientras escuchan Ray Of Light.

– ¡Pero si el éxtasis ha estado ahí cien años! Ya estaba cuando yo iba a las discotecas. ¿Qué tiene de grande? Creo que el nuevo disco sonaría muy bien colocado. Llevé algunas mezclas a la discoteca Liquid de Miami y los disc-jockeys se volvieron locos con ellas. Realmente te puedes imaginar lo que sería estar colocado y escuchándolo. Pero ahora tengo que conseguirlo limpia. Tengo una niña y no puedo hacer esa clase de cosas.

 

Eres la Henry Rollins del pop, ¿no?

– Es la segunda vez que me lo dicen. Interesante. Lo conozco y es brillante. Su mente trabaja a la velocidad de la luz. (Distraída). ¿Qué es ese ruido? ¡El espíritu de Henry Rollins en la habitación! Bien, se me ha acusado de ser una adicta al trabajo, pero al menos soy productiva en mi locura.

 

Supongo que no lo seguirás musicalmente por ser demasiado “masculino”.

– Bueno, de hecho iba a ir a ver a The Verve, pero enfermé y no pude salir. Mi amiga se enfadó conmigo. ¿Cuál era el rumor? Que no dejaban entrar a gente famosa en los camerinos. ¡Típico! Siempre he estado más interesada en el dance, funk, rhythm & blues y el hip-hop. Ése es mi terreno, pero crecí escuchando a Led Zeppelin y hay algunas cosas de rock que me gustan.

 

¿Qué? ¿Led Zeppelin?

– Sí, y tan pronto como escuché el nuevo disco de The Verve me volví loca. Creo que puse “Bitter Sweet Symphony” tantas veces que hice que el productor William Orbit acabara vomitando. Después los descubrió todo el mundo y ya no pude escucharlos más. Pero siempre pasa igual, ¿no? Te gusta algo y, cuando se vuelven famosos, te dices que eran sólo para ti, que eran tu grupo.

 

Hay un buen montón de referencias al agua en este disco.

– Bueno, el agua es el gran elemento curativo. Hay agua en el nacimiento y en el bautismo, y cuando tomas un baño o te metes en el mar hay esa sensación de limpieza, esa sensación de empezar de nuevo. Ser nuevo, ser curado. Eso es algo así como lo que está pasando en mi vida, y estoy explorando ese elemento en mi forma de componer.

 

“Swim” habla de la redención. ¿Por qué estás tan preocupada por ello?

– No se trata sólo de mí. También pido a los demás que busquen la redención. Porque se trata de una respuesta a lo que está sucediendo en el mundo.

 

¿Y qué es lo que sucede?

– (Sarcásticamente) ¿Quieres decir además de la próxima colección de moda de Galliano? Bien, veamos. Muchas cosas me preocupan. Supongo que la principal es la obsesión de la gente con la negatividad. La gente está demasiado amargada y tiene demasiada envidia de cuando a los demás les va bien. Antes solían hablar más entre ellos, tenían más recursos y eran más creativos. Pero la televisión y los ordenadores, esta sociedad instantánea en la que vivimos, le ha quitado esa capacidad a la mayor parte de la gente. Hay demasiada gente resignada a lo que les ha tocado en su vida.

 

¿Por qué piensas así ahora?

– Puede que la misma clase de horrores siempre hayan estado ahí, en el mundo. Tal vez yo les preste más atención ahora. Pero me parece que hay comportamientos más extremos a medida que nos acercamos al año 2000. La gente parece estar divida en dos campos: por una parte, la gente que busca un anclaje espiritual, que trata de hacer crecer su concienciación y descubrir el significado más grande de la vida, no simplemente que aquello de ‘estoy aquí para hacer un montón de dinero y pasar un buen rato’; por otra parte, me parece que siempre estoy leyendo noticias sobre adolescentes matándose entre ellos o padres que matan a sus hijos.

 

¿Alguna vez has sentido la desesperación total?

– ¡Si soy la reina de la desesperación! ¡Lee las letras de mis canciones! Me siento desesperada tantas veces… pero tengo buenos mecanismos de supervivencia. No importa lo malo que llegue a ser, siempre hay algo que me impide ver la vida como algo sin esperanza. Todavía doy rienda suelta a la melancolía muchas veces.

 

¿Cómo te sobrepones en esos momentos?

– A veces me pongo a componer. Paso mucho tiempo con gente que sé que me ayudarán a salir de ahí. Mi hija o amigos que me dicen lo estúpida que estoy siendo.

 

Después de tantos titulares, ¿te sientes triunfadora de algún modo?

– Supongo que sí. Si en medio de todo el caos hubo algún mensaje  positivo, entonces he triunfado. Pero no es que sea muy divertido ser una rebelde o una pionera cuando te conviertes en la diana de los temores de todo el mundo. Tienes que ser increíblemente resistente y hay veces en las que hubiera deseado no hablar tanto, porque me dejaba tan exhausta tener que defenderme todo el rato. Mirando hacia atrás, fue una gran lección para mí y muy liberador, porque cuando no eres popular y todo el mundo te ha dado la espalda, tienes la libertad de hacer lo que quieras y cuando quieras, sin tener que complacer a todo el mundo.

 

Así que crees en el progreso.

– Seamos claros: todo lo que he mantenido durante estos años, la gente ha acabado por aceptarlo. Hoy no suena tan raro, así es como somos, cada década somos más abiertos. La homosexualidad ya no es un debate en la cultura pop, pero hace diez años sí lo era. Hemos recorrido un largo camino, pero yo también he cambiado. Claro que creo en el progreso. Eso es por lo que estamos aquí: para transformarnos nosotros y a otra gente. Es la naturaleza de nuestra especie: progresar.

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON SKORNABOIS

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON SKORNABOIS

Ultrasonica e-zine :: Xavier Valiño

ENTREVISTAS 1998


Skornabois, a brosa do verdugo

 

 

De tódolos grupos que naceron nos últimos anos na provincia de Lugo, Skornabois, dende Vilanova de Lourenzá, son os máis combativos e os que teñen as ideas máis claras. Xa van dez anos dende que comenzaran facendo na súa Casa Vella aquelo que deron en chamar son da ferralla, ou romanticismo vergallán, en honor a Vergallán do Monte, un labrego que vivía nunha casa debaixo dunha ponte e personaxe co que Emilio, o cantante, ía gadaña-la herba. Este verán publicouse o seu primeiro disco de longa duración, de título homónimo. Fala Emilio López, a voz do grupo.

 

O grupo de Vilanova de Lourenzá leva xa dez anos funcionando como tal, aínda que ó principio era case que un xogo adolescente. "Empezamos coma todos, facendo punkarrada e o que podiamos, e así ata hoxe os catro. Estamos Xan Villamel –Torzón- á batería, Xermán Viluba -Villano- ás guitarras e Iván Laxe ó baixo, quen substituíu a Carlos Sea, e que foi o último en chegar ó grupo. Con el xa comenzamos a traballar con samplers".  

 

O responsable desta historia foi o guitarrista. "Xermán xuntábase na Casa Vella cun montón de pícaros, el cunha guitarra e eles cantando. Está claro que quen máis tirou por nós e quen nos animou a seguir foron Os Diplomáticos de Monte-Alto. Daquela gravabamos cintas na casa, con latas e todo eso. Xurxo Souto tivo bastante que ver con eso, é un auténtico axitador. As nosas primeiras gravacións chamáronse The Escornabois e Terra Fertel, e os da aldea conocíannos por Os das latas".

 

Daquela época son tamén os Fancíns -escrito así, xa que en galego o fanzine tamén se traduce, segundo explican eles mesmos nun dos seus números- "A brosa do verdugo". “Brosa, no norte da provincia de Lugo, é a palabra empregada para designa-lo machado. Nos dous números editados, feitos na súa meirande parte por tres dos catro integrantes actuais de Skornabois, e que se vendían a 40 pesos, había unha importante carga política e nacionalista, coa idea de axitar un pouco a vida cultural da zona”.

 

Ó igual que sucede co resto dos grupos galegos, a súa traxectoria discográfica tivo diferentes pasos: "Temos gravadas "A nova Fifi" no recompilatorio Unión Bravú, a canción “O verme homicida" no compacto editado co número 10 da revista  Bambán, a casete O verme homicida e, agora, o noso primeiro disco, Skornabois, ademais do tema "Planta-te" no disco colectivo Terra Terremota que acompañaba o número 3 da revista Bravú. Tamén temo-la nosa propia páxina en Internet, http://www.finisterrae.com/sons/skornabois”.

 

Xa hai un tempo que tiñan a posibilidade de gravar, pero tomárono con paciencia, unha virtude que non todos souberon empregar no momento xusto. “Cando gravaron bandas como Xenreira, Rastreros ou Túzaros tamén nos ofreceron gravar a nós, pero aínda non queríamos porque non tiñamos a suficiente experiencia. Editamos a maqueta e vendéronse máis de mil copias. Cando enfocamos a onde queríamos ir, foi cando decidimos acepta-la idea."

 

En tódalas súas gravacións vaise recollendo unha evolución constante que tivo varias bandas como espello. "Dende o principio, a evolución foi moi grande, seguindo a grupos como Negu Gorriak ou Public Enemy. No seu día, eu fundei a Brigada Negu Gorriak de Lourenzá, e eles son quen me abriron os ollos, a nivel de letras. Agora estamos moi flipados co hip-hop e con bandas como Massive Attack, Propellerheads ou Asian Dub Foundation. Estamos moi excitados coa idea de introducir samplers, e picamos ó batería dicíndolle que o vamos dedicar á promoción en lugar de tocar".

 

É de todos coñecida a súa relación co bravú, do que defenden unha idea aberta e que entenden como algo que serviu para darlles un empurrón a bastantes bandas: "Estivemos na primeira xuntanza bravú. Foi unha pena que a xente se fora espallando dende entón. O mellor de todo é que con isto un bo feixe de grupos que nin nos coñeciamos entre nós fixemos cousas en común. Tamén foi moi positivo que os intelectuais de turno tomaran cartas no asunto, como a revista Bravú".

 

Aínda non acaba aí. "Nos identificámonos totalmente con elo. Foi o mellor que pasou e moita xente que hoxe ten disco foi gracias a elo. De bo nacidos é ser agradecidos. Cando Xurxo Souto nos propuxo gravar hai catro anos, alá fumos san pensalo. Despois cada grupo foi adquirindo a súa propia personalidade. Pero está claro que foi unha historia solidaria e a que máis impactou na música de Galicia de sempre. E conseguiuse que a xente tomara interese. Hai outros que non están de acordo. Parece que o deporte nacional é a envexa."

 

Xa hai nestes dez anos un bo montón de anécdotas, aínda que eles lembran algo que lles sucedeu na Cidade Condal: "Ó pouco tempo de empezar como grupo, chamounos un colega para ir a Barcelona, a tocar no día de Galicia. Só tiñamos entón seis temas, e coincidiu coa guerra do fletán con Canadá, alá polo 94. Había un montón de galegos, tocamos o que puidemos, compartido escenario co ilustre Xei Noguerol, e a  audiencia seguía a nosa actuación entre choreiras de veciños da nosa aldea, emigrados á capital catalana, e continuos saúdos dos fillos destes."

Xavier Valiño

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON MANIC STREET PREACHERS

ULTRASÓNICA 1998 ENTREVISTA CON MANIC STREET PREACHERS

Ultrasonica e-zine :: Xavier Valiño

ENTREVISTAS 1998


Manic Street Preachers, el nuevo testamento

 

 

Pasaron de la crisis por la desaparición de quien era su imagen y su líder -Richey James, episodio aún no aclarado- a las ventas y los premios por su mejor disco, Everything Must Go. Su nuevo disco, This Is My Truth Tell Me Yours, sigue en aquella línea, dándole un repaso a unos cuantos temas de actualidad, con un sonido aún más pulido y con la rabia de sus principios bastante lejos ya. Eso sí, siguen muy seguros y orgullosos de su clase social.

 

¿Es mejor todo siendo tres que cuatro?

– Nicky Wire (N): Sólo notamos la ausencia de Richey James en el escenario. No es una gran pérdida cuando estamos escribiendo o grabando. Tal vez seamos más amables entre nosotros, puede que nos sintamos un poco más cerca.

 

Pero Richey era el líder, ¿no?

– N: La habitación de Richey era el centro de reunión. Estaba siempre haciendo cosas en la esquina, notas, textos… y al final de la noche se hundía. Ahora el centro de operaciones es mi casa.

– James Bradfield (J): Es más fácil llegar a un consenso. Hubiera sido muy difícil tal y como estaba comportándose Richey…

– Sean Moore (S): Se había convertido en una espiral hacia abajo, grotesca y trágica. Es difícil comprender de dónde venía. Estaba muy confundido.

 

¿Cómo sonarían vuestros discos si él estuviera aquí?

– N: Habría ido más lejos de ser simplemente un letrista en su cabeza. Quería llegar mucho más lejos que The Holy Bible. Dejó una nota en una de sus canciones que decía: ‘Idea para un álbum conceptual entre Screamadelica -de Primal Scream- y Pantera’.

– J: Si piensas que The Holy Bible era gratuito y difícil, imagínate cómo hubiera sido El Nuevo Testamento. Disfrutaría el reto, pero hubiera sido un callejón sin salida. Hubieran sido discos muy malos.       

– N: Hubiéramos llegado a un compromiso para grabar alguna de sus canciones aquí y allá.

 

¿Estáis preocupados sobre cómo va a reaccionar la gente ante el nuevo disco?

– N: Después del desastre comercial de aquel disco, no había nada que perder. Sobre todo desde que desapareció Richey. Recuerdo que dijimos que seríamos felices si Everything Must Go vendía cien mil discos y si llegábamos a tocar en algunos festivales. Ahora todo el mundo va a ser mucho más crítico. Aparentemente, no somos tan sexy como cuando éramos un grupo de combate y Richey estaba con nosotros. Pero todo está ahí aún, en el disco.

 

¿Sentís todavía esa rabia?

– N: Somos menos nihilistas y más constructivos, y eso tiene que ver con la edad. Richey es un buen ejemplo de que la rabia es mala a largo plazo. Pero incluso en el primer disco teníamos canciones como "Motorcycle Emptiness". Siempre hemos sido artistas, je, je.

– J: Si un grupo saliera ahora como éramos nosotros entonces, intensos y furiosos, pensaría que son muy buenos. El problema es que ahora la rabia se asocia con toda esa mierda rápida del punk por culpa de los americanos.

 

¿Qué pasa con las comparaciones de vuestro sonido más limpio y asequible con Foreigner?

– J: Si alguien me dice eso a la cara, entonces me marcharía, porque sino le pego. Puedo aguantar las críticas, pero no las groserías.

 

¿Pueden las estrellas del pop ser héroes todavía?

– J: Héroe es una palabra de adolescentes, heroico es una palabra de adultos. Creo que es difícil ser heroico. Pero las estrellas del pop pueden ser héroes brillantes. Liam Gallagher parece llevar una armadura por traje y a Richard Ashcroft también le sienta bien.

 

¿Pensasteis alguna vez en cambiar el nombre?

– J: Ahora el nombre tan punk y la rabia parecen un poco estúpidos. Muy al principio lo intentamos. Allí estaba una banda que sonaba como The Clash en una noche mala, que llevaba vaqueros ceñidos y se llamaba ‘Los predicadores maníacos de la calle’. Pensamos si lo estábamos llevando demasiado lejos. Al final no se nos ocurrió nada mejor.

 

¿Qué significa ser galés?

– N: La nuestra es una forma muy particular de ser galés. Es una cultura rural y urbana que tiene mucho de industrial. Y, definitivamente, hay una vena de locura en el temperamento galés que les hace dejar el país o beber hasta matarse. Richey era un buen ejemplo…

– J: Gales nunca deja artistas galeses. Tienes que desconfiar del romanticismo. Gales es un sitio mucho más complejo de lo la gente piensa, no es una comunidad unida, también hay rencor. Alguna gente del Norte y del Oeste se ofende si hablamos de Gales porque no sabemos hablar galés.

 

¿Alguna vez habéis estado en un club de fans?

– J: Intenté unirme al de The Waterboys una vez. Ahora odio esa actitud amistosa de algunos grupos que dicen que no son nada especial, que cualquiera lo puede hacer. No todo el mundo lo puede hacer. Sólo nosotros podemos hacer lo que nosotros hacemos.

 

Como grupo, ¿estáis solos?

– N: No hay muchas bandas influidas por nosotros. Y ningún grupo dice que somos su grupo favorito. Me gusta eso.

 

¿Es la clase social lo más importante de Manic Street Preachers?

– N: Creo que tienes que salir de la clase trabajadora para escribir una canción como "SYMM" y para entender el fútbol y su importancia sobre la clase trabajadora. Ahora la clase es algo más subliminal en la música. Después de "A Design For Life" no quiero escribir sobre ello otra vez de una forma específica, porque ese disco cristaliza todos los pensamientos que siempre he tenido sobre la clase social, histórica y físicamente, todo.

 

¿Pueden los saludables miembros de un grupo de rock llamarse propiamente clase trabajadora?

– N: La clase social es algo de lo que no te puedes desprender por mucho que lo intentes. Es inherente, no puedes dejarlo. No puedes comprarla, ni tu pertenencia a una clase superior ni a la clase trabajadora. El éxito no cambia esos fundamentos. Cuando Damon Albarn intentó convertirse en alguien de la clase trabajadora no lo consiguió. La sociedad sin clases es un mito y me alegro de que no exista. Siento pena por las clases medias. Sus vidas no tienen alma. Siempre prefiero la comida normal en casa que comer en un restaurante fino. Y nunca me quejaría en un restaurante sobre la comida aunque fuera la peor que hubiera probado.

 

¿Es ése el dilema del rock: esforzarse por escapar reteniendo la identidad?

– N: Cuando Richard Burton le compró un diamante a Elizabeth Taylor pensé que era muy galés, algo de la clase trabajadora, y me gustó. Siempre viajo en primera clase en el tren porque siempre lo deseé, y el conductor todavía nos lo recuerda cada vez que nos ve. Sean se compra coches nuevos. La clase trabajadora siempre quiere mejorar, sea yendo a la universidad o traficando.

 

¿Hay un riesgo de aburrir a la gente siendo correctos?

– J: Soy consciente de la pasión y la sinceridad tal y como se ve en el rock. En el nuevo disco, "My Little Empire" es una canción sobre no preocuparse o no saber nada más allá de tus cuatro paredes.

– N: Somos sinceros, pero somos conscientes de que hay una línea muy fina entre eso y The Joshua Tree. Sé que mucha gente piensa que soy el más vanidoso y arrogante capullo en el mundo, y tienen razón. En el escenario me preocupo más de como sostengo el bajo que de tocar bien.

 

¿Os va este trabajo?

– J: Me va muy bien. Creo que estar en el estudio es como estar en un campamento de verano.

– N: Odio viajar. Y me arrepiento de dar tanto de mí en las letras. Me siento como aquellos indios que pensaban que les robaban el alma con cada foto.

 

¿Es el grupo indestructible ahora? ¿Cómo sabéis si ya no funciona?

– J: Nick y yo tenemos un sexto sentido sobre las cosas. Sabríamos si se ha terminado. Además, Nick me ha enseñado algunas letras nuevas y, como siempre, me ha emocionado por lo buenas que son. Lo de poner punto y final al grupo ni se plantea.

1 2 3 4 9